Benim annem bir yalancı! Hem de en mükemmelinden...

31 Ocak 2014...

Hamileliğimde koskoca 162 günü geride bırakmışım... Kızıma kavuşmak için gün sayıyorum...

Servise binene kadar normal bir sabahtı kısacası...

Sonra bir telefon geldi, bütün renkler soldu!

Teyzem rahatsızlanmış, annemler apar topar hastaneye götürmüşler...

Tetkikler, tahliller derken 9 saat süren bir ameliyata girdi...

Kalın bağırsak yırtılmasıyla da o gün tanıştık zaten...

Sonrasında zorlu bir süreç başladı... Ardı ardına 11 ameliyat ve 9'u normal odada olmak üzere 88 günlük yoğun bakım macerası...

Yavaş yavaş kendine geldi, bilinci açıldı...

Enfeksiyon riskine karşı uzun bir süre annem dışında kimseyi almadılar yanına.

Bazı akşamlar hastaneye gidip devasa camın önünden göbeğimi gösteriyordum...

'Masal iyi', 'Az kaldı', '8 kilo aldım'... biriken onlarca şeyi ufak tefek el hareketlerine sığdırmayı öğrendim.

Sonra tek tük kelimeler çıktı ağzından...

Anlamlı anlamsız onlarca soru sordu... Bıkmadan hepsini cevapladı annem....

- Ziyaretime gelenler var mı?

- Olmaz mı? Dışarısı ana baba günü. Herkes seni görmek için bekliyor. Gidin diyoruz, gitmiyorlar! Komşular, akrabalar, eş dost kim varsa hastaneye akın ettiler. Bir görsen bayram yeri gibi...

- Evimizin inşaatı bitti mi?

- Bitti ya, boyasını badanasını da yaptırdık. Eşyaları sipariş verdim. Koltuklar geldi ama... Mürdüm rengi... Senin istediğin gibi. Şömine yaptırdık odanın bir köşesine. Üzerine çocuklarla senin resmini astık.

- Hava güzel mi, dışarda neler oluyor?

- Çok güzel. Güneş parıl parıl parlıyor. Odanın penceresi parka bakıyor. Bir adam karısını, çocuklarını getirmiş. Kızlardan küçük olan sallanıyor, büyük olan annesinin yanında. Adam da mangal yakmaya çalışıyor bir yandan. Sen iyileş, biz de gideriz pikniğe. Off Allah kahretsin, çocuk salıncaktan düştü!

- Masal'ı anlatsana bana...

- Çok güzel bir bebek. İnsanın baktıkça bakası geliyor. 40 uçurmaya sana getirecek Elif. Bir görsen melek gibi. Senin aldığın tulumu giydirmiş ona. Öyle güzel olmuş ki... Ne kadar sevecek seni kimbilir? Anasının kızı 'teta' diye diye dolaşacak peşinde...

22 Nisan 2014 sabahı sessiz sedasız ayrıldı aramızdan... 7,5 aylık hamileydim kaybettiğimizde...

'Son kez yüzüne bakmak isteyen var mı' dediler, bebeğime bir şey olur diye korkumdan gidemedim yanına...

Toprağa verilirken de kolumda iki kişi, uzaktan vedalaştık...

Teyzemin başından ayrılmayan annem ve eniştem vardı. Ben ve çocukları akşamdan akşam, iş çıkışlarında gidebildik.

Kaldığı oda otoparka bakıyordu. Günün hangi saati olursa olsun gri bir zemin, alalacele park edilmiş arabalardı manzara...

Evin inşaatı geçenlerde bitti... İçi istediği gibi döşendi o ayrı mesele...

Masal da vedasından 52 gün sonra doğdu!

Biz mi?

Dolmayan bir boşlukla 1014 gündür yaşamaya çalışıyoruz...