Zamane anne babaları

Zamane çocukları nasıl bir önceki nesil çocuklarından bilişsel ve davranışsal olarak farklı ise zamane anne babaları da bir nesil önceki ebeveynlerden bilişsel ve davranışsal olarak çok farklılar.

Bilişsel ve duygusal yetkinlik düzeyine göre farklılıklar gösterseler de çocuklarının bedensel ve duygusal ihtiyaçlarına daha çok önem veriyorlar zamane anne babaları.

Çocukların doyrulmamış ihtiyaçlarını nasıl karşılayabilecekleriyle ilgili daha çok uzmanla bağlantı kuruyor, daha çok okuyor ve öğrendiklerini çocuklarında uygulamaya çalışıyorlar. Yani fiziksel bakımlarına olduğu kadar ruhsal bakımlarına da önem veriyorlar.

Farkındalıklı anne babalar, bu yüzyılda bir çocuk için en büyük kazanç...

Farkındalığın mükemmellik boyutunda uygulanmaya çalışılması ise çocuk için olduğu kadar anne babalar için de yıkıcı sonuçlara neden olabiliyor.

Mükemmeliyetçi ebeveynlerin gösterdikleri duygular ve davranışlar genel olarak;

• Çocuğunun pek çok alanda en iyi olması için hem kendini hem de çocuğunu çok zorlar.
• Çocuklarının okul başarıları, sosyal yetenekleri, grup içi davranışları çok iyi ve hatasız olması için hem kendini hem de çocuğunu duygusal baskı altına alır.
• Toplum içinde çocuğunun nasıl göründüğü ya da nasıl davrandığıyla ilgili çoğunlukla kaygılıdır.
• Eleştiriye toleransı düşük, çocuğunu ya da çevresini eleştiriye yatkındır.
• Kendi yaptığı hatalarıve çocuğunun hatalarını hoşgörmekte zorlanır.
• Sevgi dilinden çok eleştiri, yargı ve suçlama dili kullanır. Ya da kullandığı sevgi dili koşullara bağlıdır.

Farkındalıklı ebeveynler ise;

• Çocuğunun yeteklerine, geliştirmek istediği alana önem verir ve kendi deneyimleyip seçmesi için alan açar, destek olur.
• Çocuğuna hata yapmanın öğretici taraflarını aktarır. Gerek kendi yaptığı hatalara karşı gerekse çocuğunun hatalarına karşı toleransı yüksektir.
• Toplum içinde nasıl görünüp algılandıklarına önem vermekle birlikte bu önem çocuğunun mutluluğun önüne geçmez.
• Kendini eleştirme konusunda rahattır ve çocuğuna hata yaptığında özür dilemek ve konuşmak konusunda özenlidir. Çocuğunda gördüğü uygunsuz davranışlarına nasıl değişebileceğiyle ilgili farkındalıklıdır. Ya da gerektiğinde uzmanlardan destek alabilir.
• Çocuğuyla iletişimde duygu dili kullanır. Olaylar karşısında hissettiği duyguları ifade edebilir ve duygu ifadelerine önem verir.
• Sevgisi okul başarısı ya da başka bir koşula bağlı değildir ve bunu gösterir.
• Çocuğunun gelecekle ilgili gerek mesleki gerek hayata dair isteklerini önemser ve çocuğunun mutlu olacağı yönelimler yapması için farkındalıklı destek olur.

Sizce hangi zamane ebeveyn yaklaşımı daha mutlu, başarılı, farkındalıklı nesiller yetiştirme konusunda daha iyidir? Düşünmeyi sizlere bırakıyorum.