Anneler nasıl kendine annelik edebilir?

Bu kadar değişikliği sindirmek için bu deneyimi yaşamış ya da yaşayan kadınlarla bir araya gelmeye, birbirimizi dinlemeye ve yeni kimliğimizin gerekliliklerini anlamaya ihtiyaç duyarız. Bu değişiklikler olurken birçok anne ister istemez kendi geçmişini sorgulamaya başlar çünkü bebeğimizle ilişki kurarken bir rol model arayışına gireriz. Bir bebeğe nasıl bakılacağının bilgisi başka nereden edinilebilir?

Bu noktada annemizle ilişkimiz kilit rol oynar. Mesela, Avrupalı annelerin çocuklarını çok daha bağımsız bir şekilde yetiştirirken Türk anneler bu konuda zorlanırlar. Düşen çocuk kaldırılır, yemeyen çocuk yedirilir, çocuk kat kat giydirilir. Elimizde değil; annemizden böyle gördük. Onların çocukları da pislik içinde emekler, yediğini yer yemediğini bırakır, cıbıldak dolaşır. Biz onlara bakarken gözlerimiz yuvalarından fırlar. Avrupalı annelere sorarsanız onlar da annelerinden böyle görmüştür. Onların bazı çocuk bakım yöntemlerine özensek de bizim için uygulaması çok zordur. Bilinç dışımızdan gelen bu kemikleşmiş alışkanlıkları değiştirmek tek başına hiç kolay değil. Bu konulara bilinç getirdiğimizde ise çocukken maruz kaldığımız muameleleri sorgulama ve bize zararlı olanları değiştirme kapısı aralanıyor.

“Ben de bir zamanlar kucağımda tuttuğum bebeğim gibi bir bebektim. Nasıl bir çocukluk geçirdim? Nasıl bakım gördüm? Benim çocuğuma göstermeye çalıştığım özen bana gösterildi mi? Annem gibi olacak mıyım? “

Bunun gibi ya da benzeri iç konuşmaları yaparken ses tonunuz nasıl? Kendinize şefkatli misiniz? Annenize ya da kendinize öfkeli misiniz?  Bu öfkeyi nasıl yaşıyorsunuz? Kime nasıl yansıtıyorsunuz? Çocuğunuz hata yaptığında gösterdiğiniz anlayışı kendinize de gösteriyor musunuz? Geçmişinize, sizi bugünkü insan olarak var ettiği için minnet duyabilir misiniz? Ailemizin de bizi yetiştirirken o günün koşullarında elinden gelenin en iyisini yaptıklarını düşünmek nasıl olurdu?

Bu sorulara verdiğiniz cevaplar kendinize nasıl annelik/ebeveynlik yaptığınızı size gösterir. Kendinizi çocuğunuzu sevdiğiniz gibi her koşulda sevmek nasıl hissettirirdi? Hata yaptığınızda suçluluk yerine kendinize anlayış göstermek nasıl olurdu? Burnundan soluduğun bir öfkeye kapıldığında içinden “Nefes al kızım” diyen tatlı bir ses duyarak yumuşamak nasıl olurdu? Kendimizi ve ailemizi değiştirmeye ve geliştirmeye çalışmadan olduğumuz halimizle kucaklamak nasıl hissettirirdi?

İçimizdeki bu tatlı sesi büyütsek, geliştirsek, bu ebeveynliğimizi nasıl etkilerdi?