“Rugby”ci kızın annesi

Kızım Çağla, Şangay’daki okulunda “Rugby” sporuna başladı. Bu spor Amerikan futbolunun biraz daha hafifi olmasına rağmen oldukça sert bir spor. Üstelik kask, omuzluk gibi korumalar da yok. Ama benim kızım bu tarz sporları çok seviyor, kısacası adrenalini, enerjisi yüksek sporlara bayılıyoruz biz. 

Okul başladığından beri her gün uzun saatler antrenman yapıyorlar. Maçlara hazırlanıyorlar. Geçtiğimiz hafta ilk maçları vardı. Yüreğim ağzımda seyrederken birden diğer annelerle beraber bağır çağır tezahürat yaparken buldum kendimi o kadar kaptırmış, o kadar keyif almışım yani.

Çocukların maç esnasındaki halleri beni çok duygulandırdı. Hepsinin hedefi aynıydı.Birlik olup, karşı takımı yenmek. Sayı alıyorlar hepsi sarılıyor birbirine, sayı kaybediyorlar eller birleşiyor destek oluyorlar birbirlerine.

Aslında sadece sporu ya da spor yapmayı değil, farketmeden bambaşka duyguları da öğretiyor takım oyunları çocuklara. Öncelikle bir olmayı ve aynı hedefe yürümeyi öğretiyor. Hedefe giderken aynı yöne bakmaları gerektiğini ve çok çalışılması gerektiğini öğretiyor. Disiplinli ve dakik olmaları gerektiğini öğretiyor. Beraberce üzülmeyi, beraberce sevinmeyi öğretiyor. Birisi yanlış bir şey yaptığında takımın lehine hızlıca karar almasını öğretiyor mesela. Birisinin hatası, hepsini başarısızlığa sürüklediğinden tek başına en iyisi olmanın yeterli olmadığını, birbirlerinin gelişimi için, daha iyi olmaları için birbirlerine destek olmaları gerektiğini öğretiyor. Birbirlerine güvenmeyi, inanmayı, çalışılınca nelerin başarılacağını öğretiyor. Öyle değerli, öyle güzel öğretiler ki bunlar; tarifsiz.

Ben takım sporlarını aslında bizlerin aile yaşantısına o kadar çok benzetiyorum ki. Aile olmanın tüm gereklerini öğretiyor aslında takım sporları. Ailemizde de böyle değil mi? Bir olmak, aynı hedefe yürümek, aynı yöne bakmak, beraberce üzülüp, beraberce sevinebilmek. Birisi bir hata yaptığında ailenin lehine hızlıca karar alabilmek, suçlu aramadan, suçlamadan.

Yürürken, koşarken bazen düşeriz, birbirimizi kaldırırız. Bazen başarırız, alkışlarız. Bazen çok çalışırız kaybederiz. İşte tam da o zamanlarda umudumuzu, inancımızı, birbirimize olan sevgi ve saygımızı sağlam ve ayakta tutarsak, birbirimize sıkı sıkı sevgiyle sarılırsak, bir olduğumuzu biz olduğumuzu,ne güzel bir aile olduğumuzu unutmazsak kim alıkoyabilir ki bizleri en değerli hazineye sahip olmaktan, mucizeleri yaşamaktan?

Arzu ben, kızının çok sert olmasına rağmen bu takım sporunu yapıyor olmasını destekleyen, hayata dair fark ettirmeden kazandırdıklarını çok önemseyen ve tüm ailelere çocuklarının aile kurmasında olumlu etkisi olacağına inandığı takım sporlarını yapmak konusunda destek olmalarını öneren “rugby”ci kızın annesi.