İlla ki ruhuma iyi gelenlerle...

Küçüklüğümden beri dans etmeyi çok severim. Küçükken kaseti teyp çalara koyar, kendi kendime ne oynardım. Belki o zaman bugünkü imkanlar olsa çok iyi bir dansçı olurdum diye düşünürüm.

Genç kız olup üniversiteye gidince “eller havaya” tabiri ile nerede güzel bir Türkçe müzik çalan yer varsa bütün kızlar gider, ne kadar da eğlenirdik; tadı hep damağımda. “Giriş ücretine bir yerli içki dahil” derlerdi. Ben ve arkadaşlarım bir diyet kola alırdık elimize, bütün akşamı öyle geçirirdik. Kanımca bizden hiç para kazanamadılar ama biz başımızda kavak yelleri, eller havaya. O zaman gençlik başımızda dumandı da sağlığımıza, bedenimize zarar verecek hiç bir şey yiyip içmezdik. Ne kadar bilinçli gençlerdik. Bu yaşta düşündüğüm zaman anlıyorum ki ne güzel yetişmiş ve yetiştirilmiş bir genç kuşaktık. Birimizin elinde sigara bile yoktu. O kadar yani.

Şimdi yine bu yaşta fark ediyorum ki, kuru kalabalıklarda değil de keyif keyif her şeyi yaşamakmış bana zevk veren. Kahvemi yudumlarken, sevdiklerimle huzurla içtiğim her yudummuş bana keyif veren. Ve fark ediyorum ki yaptığım her şey eğer ruhuma iyi geliyorsa işte o zaman çok mutlu hissediyormuşum kendimi. Lüks ya da gösterişli yerlerde olmak yerine, her nerde olursam olayım illa ki ruhuma iyi gelsin, illa ki ruhuma iyi gelen insanlarla olayımmış felsefem. Büyüdükçe adını koyabilmişim, anlayabilmişim.

Beraber olduklarım beni anlasın, ben onları anlayayım, onlar beni dinlesin ben onları dinleyeyim ama ne ben yargılayayım onları, ne onlar beni. Rehberlik edelim hayat yollarımızda birbirimize; ama dostça. Aynı dili sevgi ve sadelikle konuşalım. Aynı zaman dilimini sonuna kadar hakkını vererek, huzurla paylaşalım. Bazen esen bir rüzgar bize iyi gelsin, bazen kıyıya vuran dalga sesi. Bazen de olanca ihtişamı ile renkten renge bürünen ayın halleri. Bunları yaşayıp hissedebildiğimiz için şükürde kalma halimiz olsun illa ki ve illa ki de ruhuma iyi gelsin herkes ve her şey.

Kavak yellerime inat artık sadece ruhuma iyi gelenlerle, ruhama iyi gelen yerlerdeyim, ama değişmeyen eller havaya tutkum olgunluk zamanımda da hep yanımda. Hep aynı ben değilim ama vücuduma, ruhuma, sağlığıma dikkat eden ben hep aynı kalmış. Ne mutlu bana. Ne mutlu bize bunu aşılayan ailelerimize.

Bugün ben de bir anne olarak kızıma hep bunu söylüyorum: “Her nerede olursan ol, her kiminle olursan ol, her zaman bedenine, sağlığına, ruhuna iyi gelecek şeyler yap, iyi gelecek insanlarla ol. Ve her ne yaşarsan yaşa, hep şükürde kal.

Arzu ben, küçük yaşta bu bilinçle büyümenin ne kadar değerli olduğunu, olgunluk zamanlarımda daha da fark eden ve bu şekilde büyütüldüğü için mutlu ve ailesine sonsuz teşekkür eden bir evlat...