Spontane bir cevap mektubu

Sevgili E. Senin o uzun mailini ilk okuduğumda daha geniş bir zamanda yanıt yazmak üzere bırakmıştım, sonra birkaç kez yanıt yazmak üzere bilgisayar başına oturdum ve yazdıklarını yeniden okudum; maalesef her seferinde araya bir şeyler girdi... (aslına bakarsan pek de keyif almadığım bir konu olduğundan belki de, bilinçaltım sağ olsun kaçıverdim her seferinde)

Şimdi artık bugün, biraz da özel bir yanı olduğundan belki de, bir şekilde kendimi mektup yazmaya oturmuş buldum. Bir kere oturup da yazmaya başlayınca, gerisi yara bandını hızla çekivermek gibi...

Sizinle tanıştığımız kamptan sonra yazılarımı tesadüfen okuduğunu ve her ne kadar öyle görünmesek de aslında ayrı ebeveynler olduğumuzu sonradan öğrendiğini yazmışsın... Tesadüfler ve pek çok şeyin aslında dışarıdan göründüğü gibi olmadığından bahsetmişsin...

Evet...

Öyleyiz... Yeni tanıyanlar için pek de öyle görünmese de öyleyiz... (Hatta belki anlık gerginliklerimizle filan tam bir çift gibi görünüyor olabiliriz bile bu aralar) Ki birlikte olmak olmamak, olamamak, kaçan trenler ya da ikili ilişkilerin doğasına dair pek çok şey yazılabilir. (Sayfalarca hem de...) Bunlar yüz yüze bir sohbete kalsın yine de...

Konumuz yavrunun çevresinde, hele de onunla ilgili durumlarda birlikte olmaksa... Evet... Bir çocuk için "aile" anne, baba ve çocuk üçgeninden oluşuyor... Bu da değişmez bir gerçek ve bizlerin en değişmez sıfatları. Bir çocuk için "aile" kavramı, hele de bu yaş döneminde özellikle, bu kadar kutsalken başka bir alternatif bence olamaz. Günün sonunda her şey onun için malum. (En azından benim kişisel önceliklerimde "o", "ben"den önce geliyor) Dolayısıyla da özellikle de onunla ilgili her durumda onun için aile olarak görünmemiz bence çok önemli. (Onun için her zaman "aile"yiz de elbette)

Dolayısıyla özellikle böyle zamanlarda pek çok şeyden sıyrılmak için belki de biraz mücadele de ederek birlikte oluyoruz. Bu arada bu formatımız oldukça yeni ve bizim için de alışılmadık. Zamanla daha da alışmış olduğumuzda belki mücadele edecek bir şey olmadığı da ortaya çıkar. Ya da bunun yanlış olduğunu, ya da gerçekten de ne kadar doğru olduğunu filan görürüz.

Şu anda gördüğümüz ise, belki de biraz kafa karışıklığı pahasına bu durumun aslında oldukça avantajlı olduğu. Hele de alışıldık klişeleri kırmayı başarıp da olaya biraz daha dışarıdan ve objektif bakmayı başardığında, pek çok zaman herkes için çok avantajlı görünebiliyor bu durum...

Bu kadar uzun lafın kısası aslında bence tek cümle: Bir çocuk için aile olmanın önemi mutlaka ki çok büyük. Ama belki de aile kurgusunda anne ve babanın mutsuzluk pahasına birlikte olmaları gerekmiyordur...
Her durumda yanındaki kişiler onun anne babası ve onunla olduklarında hep çok mutlular... Ve hep de öyle olacaklar...

Blogger Özgür Poyrazoğlu