“Karantinada ebeveynler de tükenmeye başladı”

Koronavirüsün ilk günlerde çoğu kimsenin karantinada kalmayı keyifli hale getirmeye çaba gösterdiğini ifade eden Psikiyatrist Doç. Dr. Sevcan Karakoç, “İlk zamanlar çocuklar için eğlenceli etkinlikler ve keyifli zaman geçirmek ön plandaydı. Kaliteli karantina günleriydi bunlar akut travmanın şok etkisi ve evde olmanın balayı dönemiydi. Ancak süreç uzadıkça, salgın sokak başlarını tuttukça, kısıtlanmalar arttıkça ve ailenin maddi ve ruhsal kaynakları azaldıkça ebeveynler de tükenmeye başladı. Çocukla daha çok zaman geçirmek bağ kurma ve ilişkiyi düzeltme adına bir fırsat iken şu an bazı ailelerde bu tam tersi etkiler oluşmaya başladı. Pek çok evden işbirlikçi adımlar yerine ‘Yapma, dur, sus' sesleri yükselmeye başladı” diye konuştu.

“Çocuğun bir beklentisi yok”

Ebeveynlik tutumu aşırı kontrolcü olan ailelerin davranışı ile ilgili konuşan Psikiyatrist Doç. Dr. Sevcan Karakoç, “Bu süreçte sizin çocuklarınızın günlük okul ve ev işi programını kontrol etmeniz, hatta canlı derslerine katılıp müdahale etmeniz bile söz konusu olabilir. Bu durumda çocuğunuzu sık sık eleştirmek ve sizin istediğiniz şekilde davranması için duygusal istismarlar bile söz konusu olabilir. Mükemmeliyetçi ebeveyn iseniz çocuğunuzla kaliteli ve dolu dolu karantina geçirmek adına her anı planlamak, eğitici filmler izlemek, yararlı etkinlikler düzenlemek gibi bu plana göre başarılı ve etkin bir şekilde hareket etmek ihtiyacı duyabilirsiniz. Burada sorun, bu ihtiyaç ebeveynin, aslında çocuğun böyle bir beklentisi yoktur” şeklinde konuştu.

En uygun yaklaşım: Demokratik aile tutumu

Otoriter tutumu olan annelerin ve babaların çocuklarının isteklerini görmezden gelerek davrandığını ve çocuklarına bazen aşırı sorumluluk verdiğini söyleyen Karakoç, “Aşırı koruyucu tutumu olan ebeveynler ise çocuklarının karantina ve salgından ciddi olarak etkilenebileceklerini düşünerek çocuklarına oldukça esnek davranıp, sınır koymakta zorlanabilirler. Çocukları için aşırı endişe duyup onların en ufak bir sorumluluk almasını istemeyebilirler. En uygun yaklaşımlardan birisi olan demokratik aile tutumunda ise çocukların özellikle olumlu davranışları ön planda tutulur. Yapamadıklarından çok küçük başarıları övülür, çocuğun gelişim seviyesine göre özgürlükler tanınır ancak sınırlar ve kurallar nettir” dedi.

“Ufak sorunlar büyüdü”

Evde birlikte daha fazla zaman geçirmenin ufak sorunları da büyüttüğünü belirten Karakoç sözlerini şöyle sürdürdü: “Gergin ve olumsuz bir duygu durum içerisinde olduğumuzda her şeyi daha olumsuz görmeye başlıyoruz. Bu nedenle çocukla olan ilişkimizi ‘eksiklikler, yetersizlikler, memnuniyetsizlikler' gibi olumsuzluklar ile şekillendiriyoruz. İstemeden de olsa ağzımızdan kaçan bir söz çocuğumuz için incitici ve duygusal olarak örseleyici olabiliyor. Bu nedenle aniden tepki vermek yerine, durup düşünerek hareket etmek, zor süreçlerde şefkati daha ön planda tutmak ve ‘ben dili' kullanımına ağırlık vermek gerekiyor. ‘Senden bıktım' yerine ‘Senin ödevlerini sürekli hatırlatmam beni yordu' kullanılabilir. Çocuğa, çocuğun kişiliğine değil de göstermiş olduğu davranışa işaret eden, kötü çocuk sıfatı atfetmeyen ve aslında o sırada anlatmak istediğimizi daha net ifade eden kalıpları kullanabiliriz. Aşırı koruyucu tutumumuz varsa bundan sıyrılıp çocuklarımıza ev içi görevler ve küçük ev işlerinde sorumluluklar verebiliriz. Çocuklar bunları becerebildiklerini görünce kendilerinde yeterlilik hissi güçlenebilir.”

“Kötü anılar bırakmasın”

Çocukların sürekli oyalanması veya mutlu edilmesi şeklinde bir ebeveynlik yaklaşımının doğru olmadığına vurgu yapan Karakoç, “Ancak çocuklarımızı en az örselediğimiz ve yeterince iletişim kurduğumuz bir süreç olması, bu günlerin kötü anılar bırakmaması için gereklidir” dedi.