Doğum sırasında leğen kemiği kırıldı, bir hafta boyunca kimse fark etmedi… ‘İlk çocuğumun doğumundan sonra düzgün yürüyebilmem üç yılımı aldı’

“Öne doğru eğildim, dik duramıyordum, sağlık merkezinin dışında duran arabanın açık yolcu kapısına tutunuyordum. Dişlerimi sıkıp ağırlığımı sol tarafıma kaydırdım ve sağ ayağımı birkaç santim ileri sürükleyecek kadar güç kazanıyordum. Acının şokuyla istemsizce nefes alıyordum. Yedi günlük bebeğimiz arabanın içinde çığlık atarken kocam onunla ilgileniyordu. Benim ise hastaneye giden üç metrelik yolu tek başıma yürümekten başka çarem yoktu. Masaya ulaştığımda, bir adım daha atmamak için kendimi ileri doğru zorladım. Beni röntgen bölümüne götürmesi için görevliye tekerlekli sandalye için yalvarıyordum.”

BURADA OLMAMASI GEREKEN YERDE BÜYÜK BİR BOŞLUK VAR!

Bu sözler ilk bebeğini henüz bir hafta önce kucağına alan Rosie Taylor’a ait. Doğumdan sonra bir hafta boyunca korkunç bir acı ile baş başa kalan genç kadın, hastaneye gidip röntgen çektirdiğinde beklediği cevabı radyologdan aldı: “Burada hiç olmaması gereken yerde büyük bir boşluk var!”

KASLARINI HAREKET ETTİRME YETENEĞİNİ KAYBETTİ

Doğum yaptığı andan itibaren acı içinde kıvrandığını anlatan Taylor, “Vücudumun merkezinde dayanılmaz ağrılar olmadan dik duramıyor, oturamıyor, düz yatamıyor ya da adım atamıyordum, sürekli kambur bir pozisyondaydım. Belim ve dizlerim arasındaki kaslarımı hareket ettirme yeteneğimi de kaybettim. Ayak parmaklarımı oynatabiliyordum ama bacaklarımı yatağa sokup çıkarmak için başkalarının yardımına ihtiyacım vardı” dedi.

Henüz hastanedeyken gördüğü her doktora, ebeye ve sağlık görevlisine bu korkunç ağrının leğen kemiğinden kaynaklandığından emin olduğunu tekrar tekrar söylese de aldığı cevap hiç değişmedi: “Bebek sahibi olduktan sonra biraz ağrının olması normaldir.”

HASTANEDEN ÇIKARKEN BİLE YARDIM EDEN OLMADI

Rosie Taylor’a doğumdan yaklaşık 40 saat sonra ve hala tuvalete bile gidemezken, yarım paket güçlü ağrı kesici verildi ve yeni doğan oğluma bakması için eve taburcu edildi.

Taylor, o zaman bile kimsenin hastaneden çıkmalarına yardım etmediğini söyledi ve yaşadıklarını şöyle anlattı: “Kocam bebeğimizi taşırken bana ise kızını ziyarete gelen bir anne yardım etti, beni tekerlekli sandalye ile hastaneden çıkarmak zorunda kaldı. Ve sonra tek başımıza kaldık. Ancak bir hafta sonra bir pratisyen hekimi röntgen çektirmeye ikna ettikten sonra doğum sırasında leğen kemiğimin kırıldığını fark ettim.”

30.000 DOĞUMDAN BİRİNDE GÖRÜLÜYOR

Pubis symphysis diastasis, pelvisin iki yarısını sıkıca birleştiren eklem olan pubiste kıkırdak yırtıldığında meydana gelir. Nadir görülen bir yaralanmadır. Yaklaşık 30.000 doğumdan birinde görülür ve çok hızlı, güçlü doğumlarda, forseps kullanılan doğumlarda veya ikiz doğumlarda meydana gelme eğilimindedir.

Ancak bunların hiçbiri Taylor için geçerli değildi. Genç kadına daha sonra bağ dokusunda meydana gelen hasara bağlı oluşan genetik bir hastalık olan Ehlers-Danlos Sendromu teşhisi kondu. Doktorlar, bunun Taylor’ı yaralanmaya yatkın hale getirmiş olabileceğini düşünüyor.

Taylor, “Pelvik dislokasyon nadir görülse de ne yazık ki benim gibi yeni annelerin bebek sahibi olduktan sonra sağlık endişelerini dile getirdiklerinde göz ardı edilmeleri çok yaygın. Doğum sırasında ve sonrasında kadınları ciddiye alma konusunda bir sorunumuz var. Pelvik dislokasyon daha çok araba kazası yaralanmalarında görülüyor. Ben de bir araba kazasının ardından aynı semptomlarla hastaneye gitseydim acilen teşhis ve tedavi edileceğimden bir an bile şüphe duymuyorum. Ama bir bebeğim vardı, bu yüzden yaygara koparmayı bırakmam söylendi” ifadelerine yer verdi.

DOĞUM SIRASINDA BİR ŞEYİN PATLADIĞINI HİSSETTİM

“Kasılmalarım Ocak 2020'nin sonlarında bir sabah saat 4'te başladı ve akşam 7 civarında iki ebe tarafından desteklenerek evde bir doğum havuzundaydım. Her şey yolunda gittiği için beni beş dakika uzaklıktaki hastaneye nakletmeye gerek yoktu. Ancak saat 10 civarında ağrım çok artmıştı, kasılmalar sırasında olduğu kadar kasılmalar arasında da canım yanıyordu” diyen Taylor doğum serüvenini şu sözlerle anlattı:

“Oğlum saat 11 civarında doğarken bir şeyin patladığını hissettim. Yoğun ağrı, sürekli bir kasılma gibi devam etti ve kaslarım artık çalışmıyor gibiydi. Bir ebe plasentayı çıkarmak için ıkınmamı söylediğinde bunu yapamadım. Kocam bebeğimizi kucaklarken kanepeye uzanmama yardım edildi. Benim için, geleceğine söz verdiğim mutluluk hormonlarından eser yoktu. Vücudum şoktaydı; kontrolsüzce titriyordum, acı içindeydim ve hareket edemiyordum. O andan itibaren hatırladığım tek şey acı. Rutin kontroller için hastaneye gitmek üzere ambulansa binmek dayanılmazdı.”

YATAKTA YAN DÖNEBİLMEK BİLE ÜÇ AYINI ALDI

Taylor tüm bu ağrılardan sonra doktorları tekrar tekrar pelvisinin kırılmış gibi hissettiğini söyledi ancak bu şikâyeti görmezden gelindi.

Teşhisten sonraki haftalarda, bir pelvik fizyoterapisti Taylor’a egzersizler gösterdi, kemiklerini bir araya getirmeye yardımcı olmak için bir bel kayışı taktı ve koltuk değnekleri ödünç verdi. Taylor, giyinmesine, duş almasına ve ona yemek getirmesine yardım etmesi için kocasına bağımlı olduğu için aylarca kendimi suçlu ve kırgın hissettiğini söyledi.

Taylor, “Kocam bebeğimizin bezini değiştiriyor, uyutuyor, besliyordu. Beklenmedik bir şekilde hem ebeveyn hem de bakıcım oldu. Bebeğimle ilgilenmek için yatakta yan dönebilmem üç buçuk ayımı aldı. Araba kullanabilmem için beş ay, koltuk değnekleri olmadan dolaşabilmem için yedi ay ve evden tek başıma çıkıp bebeğimi arabasına koyarak alışverişe gidebilmem için 10 ay geçmesi gerekti” dedi.

TAM OLARAK YÜRÜMESİ ÜÇ YIL SÜRDÜ

Taylor, özel fizyoterapi için binlerce dolar harcadıktan sonra, oğlu üç yaşına geldiğinde bacaklarını yeniden tam olarak hareket ettirebildi. Şimdi, aradan dört yıldan fazla bir süre geçtikten sonra, geçici koşu denemelerine başladı. Doğumdan bu yana ilk kez vücudu üzerinde yeniden kontrol sahibi olduğumu hissettiğini söylüyor.

Oğlum hayatımın en büyük mutluluğu olduğunun altını çizen genç kadın şöyle devam etti: “Ancak böylesine zayıflatıcı bir yaralanma beni zihinsel ve fiziksel bir enkaz haline getirdi ve hayatının ilk yılının büyük bir bölümünde kendi çocuğuma düzgün bir şekilde bakma becerimi elimden aldı.”

Taylor, doğum sonrası bakımıyla ilgili olarak hastaneye resmi bir şikâyette bulundu ve bir kadının bebeğe bakmak üzere eve gönderilmeden önce desteksiz olarak 10 metre yürüyebildiğinin kontrol edilmesi için taburcu şartlarına bir onay kutusu eklenip eklenemeyeceğini sordu. Hastane bunun gereksiz olduğunu söyleyerek reddetti.

 ‘DOĞUM SONRASI YÜRÜYEBİLMEM GEREKTİĞİNİ BİLMİYORDUM’

“Benim durumumda tıp uzmanları hatalar yapmış olsa da doğum sonrası vücut hakkındaki cehaletimizin durumu daha da kötüleştirdiği de bir gerçek. Bize doğumdan sonraki saatlerin fiziksel gerçekliği öğretilmiyor, bu yüzden yürüyebilmem gerektiğini bilmiyordum. Bu, kendi yargılarıma güvenmediğim ya da tıbbi personele meydan okuyacak özgüvene sahip olmadığım anlamına geliyordu” diyen Taylor ekledi:

“Doğum yapacak herkese, doğum sonrası normal iyileşmenin neye benzediğini bildiğinizden emin olun derim. Bu, bir şeylerin yanlış olup olmadığını anlamanıza yardımcı olacak ve yanlış olduğunda sesinizi duyurmak için mücadele etme konusunda size güven verecektir.”

The Telegraph'ın 'My pelvis snapped during childbirth and nobody realised for a week' başlıklı haberinden derlenmiştir.