BİR SORUDAN FAZLASI | Doğumdan sonra yeni anneye kim yardım etmeli?
Güncelleme Tarihi:
Doğum yaptınız, hastaneden kucağınızda bebeğinizle eve geldiniz ve yepyeni bir hayat sizi bekliyor. Evet, bebekli hayata alışma süreci keyifli olduğu kadar zorlu da ama bu dönemde yanınızda desteğe hazır aile büyükleriniz var. Peki bu kişi kim olacak? Kendi anneniz mi, eşinizin annesi mi ya da kardeşleriniz mi? Yeni anneye doğumdan sonraki süreçte kim yardım etmeli? 'Bir Sorudan Fazlası' serimizde bu sorumuza yanıt aradık ve anne babaların hikayelerini dinledik.
Doğum, bir annenin hayatındaki en önemli dönüm noktalarından biri. Hamilelik boyunca bebeğini kucağına alacağı günü bekler, doğum sonrası için planlar yapar. Yeni anne ve baba doğumdan sonrası için hazırlık yapsa da bebekli yaşam onlar için farklı bir deneyimdir.
Halk arasında bebeğin kırkının çıkması anlamına gelen lohusalık dönemi, annenin hem fiziksel hem de duygusal olarak hassas olduğu ve bu değişikliklere adapte olmaya çalıştığı zorlu bir süreçtir.
İşte burada da aile büyükleri devreye girer. Bebeğin altının temizlenmesi, banyosu, uykusu, gaz sancısı gibi pek konuda büyüklerin tecrübelerinden yararlanmak, ayrıca ev işlerine birinin yardımcı olması paha biçilmez tabii ki. Bazen anneanne, bazen babaanne, halalar, teyzeler hatta bazen yakın arkadaşlar bile yeni anneye desteğe hazırdır ama bazen bu durum bir savaşa da dönüşebilir.
Genelde annelerin doğum sonrası kızının yanında olması daha yaygındır ama kayınvalideler de özellikle ilk torun heyecanı yaşarken bu ulvi görevi üstlenmek ister, ya da bazı durumlarda şartlar onu gerektirir. İşte böyle durumlarda yeni anne babalar kendilerini taht savaşlarının içinde bulabilirler.
İşte doğum sonrası ailelerinden yardım alan yeni anne babaların aileleri ile yaşadıkları ilginç hikayeler…
**
‘ANNEMLE BİLE BİRBİRİMİZİ YEDİK’
Nurgül T. (36)
Ben doğum yapmadan önce annemler başka şehirde yaşıyordu. Bebek olduktan sonra işe başlayana kadar babamla birlikte yanımızda kalmalarını istedik, onlar da kabul ettiler. Tabii ki çok yardımları oldu ve minnettarım ama çok zorlandım. Çünkü özellikle annem yardımdan ziyade tüm yönetimi eline aldı.
O tecrübeleri ile kendi bildiği gibi yapmaya çalıştı her şeyi ama ben de bebeğimi kendi yöntemlerimle büyütmek istiyordum. Benim istediğim bebek uyurken ben de dinlenebileyim, yemeklerimizi yapmaya yardımcı olsun, eşimle bana da biraz zaman kalsın ve bu hayata alışmamıza yardımcı olsun. Ama emzirmemden yediklerime kadar her şeye aşırı müdahale etti. Bebeğim ağustos sonunda doğdu yani hava hala sıcaktı ama başından beriyi elinden eldiveni haftalarca çıkarttıramadım. Yan yattı düz yattı, üşüdü terledi, açıktı çok emdi tartışmalarından hiçbir şey anlayamadı. Depresyona girmeyim diye yardıma geldi depresyona sokup gitti 😊
Bir müddet sonra eşim de söylenmeye başladı çünkü ben aşırı mutsuz ve dolayısı ile huysuzdum. Eşim zaten çok yardımcı oluyordu ama gündüz işte olduğu için ilk zamanlar tek başıma her şeyi halledebilmem mümkün değildi. Annemle birbirimizi yesek de bir şekilde o sancılı dönemi atlattık.
Sonra artık ihtiyacımız olmadığını, isterlerse geri dönebileceklerini söyledik. Annem biraz bozuldu tabii ama doğumdan 3 ay sonra kendi evlerine döndüler. Ben işe başlayana kadar tek başıma baktım kızıma, tabii çok zorlandım. Her ikisinin de zorluğu var yani.
İşe başlayacağım zaman el mahkum tekrar çağırdım ama bu sefer bizim eve yakın bir yerden ev tutup temelli yerleştiler bizim yaşadığımız şehre. Böylesi çok daha kolay herkes için. Doğum yapacaklara tavsiyemdir, tabii ki ailelerinizden yardım alın ama yatılı olarak kalmaları değil günde birkaç saat destek olmaları şeklinde oldun. Diğer türlü özel hayat diye bir şey kalmıyor, bebeğinizin sizin olduğunu anlayamıyorsunuz.
Son olarak kayınvalidem hiç yardım teklif etmedi bile. Doğumda gelip bir gün kaldılar, bayramdan bayrama torunlarını görmeye geldiler. Hatta eşim annemlerin olmadığı dönemde bir kere' Anne isterseniz siz de gelip yardım edebilirsiniz' demişti, o da 'kız annesi varken kayınvalideye düşmez bu görev' deyip sıyrılmıştı işin içinden.
Ben ne hikayeler dinliyorum torunlarına bakmak kavga edenler mi dersiniz, sıraya koyanlar mı dersiniz. Böylesini istemezdim ama eşimin ailesinden biraz destek beklerdim açıkçası.
‘KİM BAKARSA BAKSIN DESTEKLERİ PAHA BİÇİLMEZ’
Pınar T (39)
Ben annem ve kayınvalidem olmasaydı çocuğumu bu kadar rahat büyütemezdim. Onların yaptıklarına minnettarım. Bazı arkadaşlarım aileleri ile sorun yaşadığında onlara da söylüyorum ister kendi anneniz ister kayınvalideniz, kim bakarsa baksın bu büyük bir nimet. Hem maddi hem de manevi anlamda destekleri paha biçilmez.
Biz çocuk sahibi olacağımızı ailelerimize söylediğimiz anda ikisi de yardıma hazırdı. Eşimle bu konuda hiç sorun yaşamadık. Annelerimiz kendi arasında anlaştı bazen birlikte geldiler, bazen bir hafta biri gitti diğeri geldi. Böyle oğlumuz sonsuz sevgiyle el bebek gül bebek büyüdü. Şimdi ilkokula gidiyor, okuldan almaya biz yetişemediğimiz için yine annelerimiz, babalarımız imdadımıza yetişiyor. Onlar olmasa ne yapardık bilemiyorum.
'YARDIMCI OLMASI GEREKEN TEK KİŞİ EŞİNİZ'
Özge B. (32)
Benim çocuğuma 2 yıl kadar kayınvalidem baktı. Gece uykusuzlukları ve bebeğin ağlamaları arasında, kayınvalidemin önerilerini dinlerken, her cümlenin başına ya da sonuna “Ben kaç çocuk büyüttüm” eklemesi yapması bazen sabrımı tüketiyordu. "Bu böyle yapılır, böyle yaparsan çocuk hasta olur, doktorlar ne biliyor zaten" gibi cümleler beni boğuyordu. Oysa ben, kendi annelik tarzımı bulmak istiyordum. İkimiz de iyi niyetle yaklaşıyor olsak da, aramızdaki çatışma her an biraz daha büyüdü. Eşim de aramızda kalıyor ama gün sonunda annesinin dediğini yapmamı istiyordu. Sonunda büyük bir karar verdim, işten ayrıldım ve çocuğuma kendim bakmaya başladım. İyi ki de öyle yapmışım. Çünkü kayınvalidemle aynı evin içinde sabır taşı olsa çatlardı, ben de çatladım. Yani işin özeti doğumdan sonra bebek bakımında yardımcı olması gereken tek kişi eşiniz.
‘DENİZE DÜŞTÜK YILANA SARILDIK’
Esin B. (41)
Ben ilk doğumunda çok deneyimsiz olduğum için eşimle birlikte karar verdik ve onun annesi bize yardımcı olacaktı. Sağ olsun elinden geldiğince yardımcı olmaya da çalıştı ama bizim iki ayımız kâbus gibi geçti. Resmen denize düştük yılana sarıldık. Ben bunalsam da çok bir şey diyemiyordum ama eşim aşırı tahammülsüzdü, annesini sürekli tersliyordu.
Kendince yardım ediyordu ama hayatımıza çok müdahale etmeye başladığı için eşim bir şekilde annesini gönderdi. Sonra benim anneme rica ettik ve bir müddet de o baktı. Bu sefer de ben daha çok kavga etmeye başladım çünkü kendi annem olduğu daha rahat davranabiliyordum. Bir müddet de onunla idare ettik ama gerçekten çok zor bir şey. Biz denize düştük yılana sarıldık ama bence anne babalar çocuklarına kendi bakmalı. Aile büyüklerinden yardım alınsa bile sınırlar çok iyi çizilmeli ve buna uyulması konusunda katı olunmalı. Aksi takdirde gerginlik yaşamak kaçınılmaz oluyor.
‘BİR SEÇİM YAPMAK ZORUNDA KALMADIK’
Sevgi G. (36)
Hastaneden eve geldiğimde kucağımda bebeğim, hemen yanımda çocuk bakımından bi haber eşim, deneyimleri ile her zaman yardıma hazır aile büyüklerim vardı. Annem, eşimin annesi ve kardeşlerimiz… Hepsi kendi deneyimlerini paylaşmaya, yardım etmeye hazırdı ama ben kiminle bu yolculuğa çıkacağımı seçmekte zorlandım. İlk altı ay günün belli saatlerinde onlardan yardım aldım. İşi bıraktığım için sonrasında kızıma kendim bakmak istediğimi söyledim. Bizim aile bağlarımız çok güçlü, o yüzden bu konuda hiç sorun yaşamadık. Eşimin ailesi de benim ailem de ne zaman ihtiyacımız olsa bize destek oldular. Yani öyle anneler ya da kardeşler arasında bir seçim yapmak zorunda kalmadık.
'BİZDE BEBEĞE BAKMAMA YARIŞI VARDI'
Ümit P. (43)
Biz de her ailenin aksine anneler arasında bebeğe bakmak için değil bakmamak için bir yarış vardı. Şaka değil gerçek… Benim annem iki torununa baktı büyüttü. Bizim çocuğumuz olacağı zaman 'Dizlerim ağrıyor, belim ağrıyor, çocuk bakamam, arada gelir yardım ederim' diye konuşmaya başladı. Baktık benim annemden hayır yok eşimin annesine yanaştık ama onun programı da çocuk bakmaya uygun değildi. “Pazartesi tiyatro kursum var, salıları bakabilirim, Çarşamba Perşembe koroya gidiyorum, Cuma bakarım, hafta sonu da öğleye kadar” gibi sınırlar çizdiği için anneanneden de hayır yoktu yani. Eşim işe başlayınca mecbur bakıcı tuttuk ama annem yine başında bekliyordu, en azından yorulmuyordu, anneannemiz yoğun programından arda kalan zamanlarında torununu sevmeye geliyordu.
Kızımız 5 yaşında toplasan 5 kere anneannesinde kalmamıştır. Tabii ki ikisi de torununu çok seviyor ama çoğu büyükanne gibi torun bakayım hevesleri olmadı. Yani biz de torunuma ben bakacağım yarışı değil, torun bakmama yarışı vardı. Bir de en komiği ikimizin annesi bir araya geldiğinde birbirine bu konuda laf sokuyordu.
Benim annem kayınvalideye 'Biraz şu kurslara ara ver de torunununla vakit geçir' diye takılıyordu. O da rahat durur mu anneme 'Ee sen zaten zor yürüyorsun, dışarı da çıkmıyorsun, en iyi sen bakarsın' diye cevap veriyordu. Öyle böyle çocuk büyüdü ama biz bu süreçte ailelerimizden full destek alamadık. Elimizi erken tutsaydık ilk torunlardaki heyecanlarını kullanabilecektik ama olmadı…