“Anne işe gitme, benimle kal!”

Çalışan kadınlar çocuklarını bir bakıcıya veya kreşe bırakırken çok zorlanır. Gözleri çoğu kez arkada kalır. “Acabalar” içlerini kemirir ama çalışmak zorundadırlar. Çoğunun hem kendi gelecekleri hem de çocuklarının gelecekleri için başka çaresi yoktur. Keşke, çocuklar en az 6 yaşına gelene kadar anneler çalışmasa… Çünkü çocuğun doğum sonrası ilk 6 yılı, bir insanın kişiliğinin oluşmasında yüzde altmış etkili. Bu yaşa kadar yapılan doğrular ve yanlışlar çocuğun geleceğini şekillendirir. Bilinçaltına atılan yaşantılar, ileride bireyin davranışlarını yönlendirecektir.

ÇOCUĞU BU AYRILIĞA HAZIRLAMAK İÇİN NELER YAPMALI?

Çalışan anneler çocuklarını bırakıp işe giderken, çocukları elbette ağlayabilir, bu gayet normaldir. Annenin çalışması ve para kazanmasından çok, çocuklar anne ile vakit geçirmek ister. Çünkü bilirler ki hiç kimse onlara anneleri kadar verici olamaz ve candan davranamaz. Çocuğunu ağlayarak bırakmak zorunda kalan anne için de bu durum elbette üzücüdür. Peki, çalışan anneler işe giderken çocuklarıyla nasıl vedalaşmalı? Çocuğun kaybetme ya da ayrılık korkusu yaşamaması bu durumu çocuklara nasıl açıklamalı?

* Anne böyle durumlarda çocuğunu kucaklayıp öperek ve gülerek çocuğundan ayrılmalıdır. Eğer çocuk, güvenilir ve kendisi ile ilgilenen bir kişiye bırakılıyorsa, bir süre sonra bu duruma alışacaktır.

* Anne çocuğundan “Ben işe gidiyorum, çalışmak zorundayım. Ancak akşam olunca geleceğim ve seninle güzel güzel oynayacağız” diyerek ayrılmalı ve akşam geldiğinde, gerçekten verdiği sözü tutarak onunla kaliteli vakit geçirmelidir. Bu durumda çocuk en geç 20 gün içinde annesinin ayrılığına alışacaktır.

* Anne, çocuk ağladıkça geri dönüp onunla birlikte ağlayacak olursa, elbette çocuk da ağlamaya devam eder.

* Bazı anneler evden kaçar gibi gizlice çocuğu bırakıp kaçarlar. Bu davranış çok yanlıştır ve çocuğa çok büyük zarar verir. Annenin geri gelmeyeceğini düşünen çocuğun psikolojisi bozulur ve akşam geldiğinde annesini yumruklamaya başlayabilir.

* Anne uzun uzadıya çocuğun susmasını beklememelidir. Çocuk bu durumda anne ile biraz daha beraber kalabilmek için ağlamaya devam edecektir. Asla annesini bırakmayacak ve ayrılığa da alışamayacaktır.

* Çalışan bir anne çocuğunu güvenli bir yere veya kişiye bıraktığından eminse, çalıştığı ve çocuğundan ayrılmak zorunda olduğu için suçluluk duymasına gerek yoktur. Ancak çocuğunu kesinlikle pedagojiden yani çocuk eğitiminden anlayan birisine bırakmalıdır.

* Eğer akşam geldiğinde çocuğunu güler yüzlü görürse (20 gün kadar sonra bunun oluşması gerekir), bakıcı veya kreşten memnun demektir. Çocuk mutsuzsa onunla konuşulmalıdır. Bu ölçüte göre bakıcı veya kreş değiştirilebilir.

Sonuç olarak, çalışmak zorunda kalan anneler için çocuğundan ayrılmak veya çocuğun annesinden ayrılması zor olsa da, yukarıda yazılanları uygulamaları travma yaşanmasının önüne geçecektir.