Korkuların kıyısında

Ve hayaline koşanlar da çabuk yoruluyor.

*

İnsanların çoğu kaybetmekten korkuyor...

Okyanus gibi şehirlerde aç kalmaktan...

Ve kaybolup gitmekten...

Dağılıp toparlayamamaktan...

Bir daha eski haline dönemeyeceğinden korkuyor.

*

Savaşlar yaşanıyor yanı başımızda.

Şehirlerini, köylerini terk ediyor olağanüstü kalabalıklar.

Kurşunlarla kovuluyor insanoğlu dünyanın her yerinde.

Harabeye dönmüş kentlerin ara sokaklarında çocuklar boş kovanlarla oyun oynuyor...

Ve büyümekten korkuyor...

*

Travmalarıyla yaşamaya çalışıyor...

Hayatın içerisinde geçinme telaşı yaşıyor.

Evine ekmek götürdüğü gün seviniyor.

Ve işsiz kalma ihtimalinden korkuyor.

*

Dünyanın hemen her yerinde namusuyla yaşamak isteyenler korkuyor.

- Aşktan,

- Düşünmekten,

- Sorumluluktan,

- Konuşmaktan,

- Eleştirilmekten.

*

Mutlu yaşamaya dair hayal kuran çok...

Lakin hayalperest haline dönüşenlerin sayısı da bir hayli kalabalıklaşıyor...

- Yaşlanmaktan,

- Unutulmaktan,

- Ve ölmekten korkuyor...

*

Hayalini dahi kurmaktan kaçan, namusuyla yaşamaktan korkmayanların dünyasına doğru büyük bir kalabalık yürüyor, korkmuyor hiçbir şeyden...

- Konuşmaktan,

- Yazmaktan,

- Eleştirmekten,

- Yaşlanmaktan,

- Tutuklanmaktan,

- Öldürmekten,

- Ve ölmekten...

*

Terörize olan sorumsuz bu kalabalık, dünyanın hemen her yerinde çalışmadan, düşünmeden, sorumsuzca yaşıyor.

Ve kaybetmekten korkmuyor, çünkü kaybedeceği bir şey yok.

Sürekli avantadan, ihaleden, havaleden kazanmak istiyor...

Kısacası, namuslu kalabalıklar bir ormandaki ağaçlar gibi çoklar ama korunmasızlar ve korkularının kıyısında yaşamaya ve ayakta durmaya çalışıyorlar...

Kader ağacı böyle büyür işte.

- Kimi zaman ağaçlar baltayla kesilir...

- Kimi zaman yılanlar zehirini boşaltır...

- Ve kimi zaman da akrepler, kuşlar, ağaçkakanlar musallat olur...

*

Ve bu çağda namuslu yaşamak gittikçe zorlaşıyor...

Meydanlar gittikçe yüzü belli olmayan, kaybetmekten korkmayanlarca işgal ediliyor.