Bir kentin duvarları...

Biz sürekli uyutulurken rüyalarımızı başkaları görüyordu...

Bir kentin duvarları da konuşabilseydi...

Ne meçhul cinayetlerin, ihanetlerin, pusuların ve de savaşların perde arkasını anlatacaktı bize...

Yaşanılanların şahitleridir o duvarlar...

*

Uzaklarda bir yerde “Evimi başıma yıkıp giden ey” şarkısı çalıyor...

Yanı başımızdaki Suriye’de, Irak’taki savaşlar yüzünden kaç bin insanın evini başına yıkıp gidenler bir yerlerde keyif çatıyor...

Sayısını bilemediğimiz mülteciler bir kentin duvarları önünde kuru bir ekmekle oruç açıp iftar ediyor...

Ve sayısız ‘ah’ ediyor...

*

Şimdi öyle bir yerdeyiz ki...

“Alnımda hep kavga duruyor” diyenler gibiyiz...

Her gün yeni bir şeyler daha duyuyor, okuyoruz...

İnsanın ne zamandan beri bu kadar acımasız olduğunun tarihini bilemiyoruz...

Herkes kendine ördüğü duvarların arkasına gizleniyor...

Öyle bir gün geliyor ki herkes kapı duvar olabiliyor...

Ve bin bir yüzünü saklayabiliyor...

*

Bir kentin duvarları keşke isyan edebilseydi...

Babası ölünce kimsenin ceket almadığı Suriyeli çocuğun ağlayan ve sahipsiz kalan isyanının yüzündeki tarifsiz acısını ressamlar bir kentin duvarlarına çizebilseydi...

*

Bir kentin duvarları keşke ağlayabilseydi...

Kimlerin gece yarılarında yüreğine hançer saplandığını...

İçindeki yaraların her gece biraz daha büyüdüğünü...

İhanetlerin sararmış yüzünü gösterebilseydi bizlere...

Ve tüm şehir o duvarlara bakıp izleyebilseydi...

Ağlayabilseydi gelip geçerken...

Ağladıkça bozkırlar yeşerecek diyenlere inat diyoruz ki, yeşermiyor...

Kurşunların izleri silinmiyor...

*

Bir kentin duvarlarına hayallerini yazıp da bir köşeye çekilenler anlatabilseydi yaşadıklarının öykülerini...

Bir güzel dost diyordu ki:

Hayat hayaldir!

Öyle imiş işte...

Her geçen gün hayatın ne kadar hayal olduğunu anlıyoruz...

*

Bir kentin duvarlarına resmini asıp giderek susmuştu işte...

“İçime ateş koyup da giden ey” deyişindeki gibi her geçip gidenin içinde ateşten bir parça var o duvarların içinde...

Ve görebilene...