Merhaba Güzin Abla, ben 1 yıldır evliyim. Benim ilk, eşimin ise ikinci evliliği ve ilk evliliğinden bir kızı var. Sürekli eski eşiyle kızı hakkında konuşup duruyor. Tabii ki ben bu durumun olacağını bilerek onunla evlendim.
Eşimi çok seviyorum. Bence evlenebileceğim en iyi adamdı. Onun da beni çok sevdiğini biliyorum.
Şu anda 32 yaşındayım. Eşim 37... Geçenlerde evimize bir arkadaşımızın kedisini 10 günlüğüne bakmak için aldık. Bu sevgi bende çocuk sevgisini tetikledi. Bunu da dolaylı yoldan sık sık dile getiriyorum.
Geçen akşam eşim de bana ‘tamam çocuk yapalım’ dedi. Ben de bunu pek ciddiye almadım. Sonra düşününce kendisiyle konuşmak istedim.
Gerçekten söylediğinde ciddi olup olmadığını sordum.
O da çocuk düşündüğünü ama 1-3 sene içinde ve sadece tek bir çocuk olarak düşündüğünü söyledi.
Ama bunu söylerken de çok bir sıcaklık hissetmedim kendisinde. Bunun üzerine kendisine yaşımın 32 olmasından dolayı bir an önce karar vermezsek, ileride zorlanabileceğimizi söyledim. Benimle çok kayda alınabilecek bir konuşma yapmadı. Olay başka konulara kaydı.
Sizce eşim çocuk sahibi olmak istemiyor olabilir mi? Sonuçta bir çocuğu var. Ona yeni bir çocuk ekstra bir yük olarak mı geliyordur?
“20’li yaşların başındaydım, annem el âlem baskısı yüzünden flört ettiğim adamla beni evlenmeye zorladığı için evimi ayırdım.
İlerleyen yıllarda eşim, “Benden ayrılırsan tek kuruş yardım etmem, kızımızı yalnız büyütürsün” dediği halde ayrıldım.
Daha sonra yine, “Tek başına altından kalkamazsın” dediler bana... Kızımı önce kolejde, sonra dünyanın sayılı üniversitelerinden birinde, kendim iki işte çalışarak okuttum.
“Büyük şehirde yalnız yaşayamazsın, tekrar evlen” dediler, 20 yıldır kimseye muhtaç olmadan yalnız yaşıyorum.
İnsanların ‘yapamazsın’ dedikleri ne varsa, hepsini yaptım ve başardım.
Yoruldum mu?, Evet çok yoruldum.
Ama başkalarının hayatını yaşamamak için yoruldum.
Aralıktı aylardan.
Tahtaya İngilizce bir cümle yazdım.
“Evet çocuklar, tahtada; ‘Eğer çok zengin olsaydım, anneme ...... alırdım.’ yazıyor.
Cümledeki boşluğu, hayal gücünüzü de kullanarak doldurun. Anlaşıldı mı” dedim.
Anlaşılmış olmalı ki herkes sessiz bir şekilde, dağıttığım küçük kâğıtları aldı ve gözlerini tavana dikip düşünmeye başladı.
Beş dakika sonra sınıfı dolaşıp kâğıtları topladım ve tek tek okudum.
Uzay gemisi, spor otomobil, Miami’de yazlık, Maldivler’e seyahat...
Merhabalar Güzin Abla, eşimle 9 yıl flört ettikten sonra evlendik. Evliliğimin ilk ayları çok güzeldi. Ancak sonra her tartışmada hakaretleri arttı, kendine hiç laf ettirmiyor, diktatör gibi davranıyor. Akıllı ve zeki biri olduğu için kendi dışında kimsenin doğru düşüneceğine, doğru hareket edebileceğine ihtimal vermiyor.
Hiçbir konuda fikrimi sormuyor. Beni küçük görüyor, tüm kavgalarımız benim ağlayışımla bitiyor. Sorunlarımızı çözümleyemiyoruz.
O bağırıyor, ben ağlıyorum. Birkaç gün sonra barışıyoruz, o kadar. Ve bu böyle sürüp gidiyor, ben hep mutsuzum...
Üstelik o annemi hiç sevmiyor, “ondan nefret ediyorum, yakışıksız insan” diye konuşuyor hakkında.
Ben bir durumdan dolayı aileme maddi destekte bulunmak istediğimi belirttim, demediğini bırakmadı, ‘gitsin çalışsın eli ayağı tutuyor’ gibi sözler söyledi. ‘Verirsen haram olsun’ diye beni huzursuz etti. Bu arada ben çalışan bir kadınım. Kendi alın terimi bile haram etti anneme.
Ben gelecekte neler yaşayacağım, elbet ailem yaşlanacak belki bakıma muhtaç olacaklar, hem maddi hem manevi.
Ve eşim yanımda olmayacak belli ki. İyi olduğu günlerde çok iyi biri gibi davranabiliyor. Ama ailem konusunda hiç söz ettirmiyor, onlara arkamı dönmemi istiyor.
Merhaba ablacığım, ben çok genç yaşta, ailem izin vermediği için sevdiğim gençle kaçarak evlendim. İlk 2-3 ay çok güzel gidiyordu. Biz ailesiyle kalıyorduk. Ailesinden birileri ilişkimize karışmazsa iyi anlaşıyorduk ama mutlaka bir karışan oluyordu.
Daha sonra ilişkimizde kavgalar, şiddet başladı. Sonuçta şiddetli geçimsizlik nedeniyle artık anlaşamaz olduk ve boşanmaya karar verdik.
Ancak boşanma arifesinde hamile olduğumu anladığımdan, çocuk doğuncaya kadar ayrılığı erteledik.
Maalesef hastalık sonucu bebeğimi kaybettim. Bunun üzerine biz anlaştığımız gibi birkaç gün içinde ayrıldık. 5 yıl oldu boşanalı...
Bu 5 yıl boyunca 2 sene sormadıysa 1 sene mutlaka beni arayıp sordu, bu arada da sık sık barışıp sonra yine kavga edip ayrıldık.
Şimdi güzel bir işim var, kendi kendime yetiyorum, aslında hayatımdan memnunum.
Ama eski eşim benimle yeniden evlenmek istiyor. Evlenirsek de aileme maddi destek vermemi istemiyor. Üstelik ailemin de bu evliliğe onayı yok.
Ben bu teklifini kabul edersem 20 gün içinde evlenecekmişiz... Bir de eğer kararım olumsuz olursa, bu süre sonunda başkasıyla yoluna devam edeceğini söylüyor. Zaten sürekli bu tür tehditleri yıllardır devam ediyor.
Şimdi üniversite kazandım yeni bir şehirde okuyorum lakin bir şeyler ters, bir şeyler yanlış... Hayatım boyunca “Mutlu oluyorum” dediğim anlarda paramparça dağılmış buldum kendimi. “Sen çok iyisin”, dediler arkalarına bakmadan gittiler. İyi olmak yetmedi. Sevdim, sevmek de yetmedi.
Güvenim tuzla buz olduğu an karşıma bir adam çıktı. Uzun zaman sonra inanmak istedim yeniden... Çünkü inandırmıştı samimiyetine ya da ben inanmak istedim. Mevlâna, “Aşk; topuklarından etine kadar işlemiş bir nasır gibidir. Ya canın acıya acıya adım atacaksın ya da canını acıta acıta söküp atacaksın. İki yolda da tek bir gerçek olacak; canın çok ama çok acıyacak” demiş.
Benim de canım çok acıyor. Oysa sadece durdum, sustum, yaklaşan herkes kül etti beni. İçimdeki savaşım biterse mutlu olmayı diliyorum. Bu dünya üzerinde iyilerin yeri yokmuş...
Şimdilerde ibadete adamış buldum kendimi, çantamı sırtıma takıp her gün farklı bir camide namazımı kılıyorum, ruhuma iyi geliyor, iyileştiriyor. Biliyorum, benim sesimi bir o duyar, bir de ben... ◊ Rumuz: İyi insan
YANIT
Sevgili kızım, kim seni bu kadar üzdü, canını acıttı, kim seni bu kadar mağdur etti ki bu satırları yazmışsın bana.
Her seferinde de karşına yanlış insanlar mı çıkmış? Her defasında seni hak etmeyen kişilerle mi karşılaşmışsın?
Merhabalar Güzin Abla, yaklaşık 3 yıllık ilişkim vardı. 2 aydır da evliyiz fakat mutlu değiliz.
Sebebi benim annem. Nişan sürecine kadar olan dönemde her şey mükemmeldi. Nişandan sonra borçlarımızı ödeyemediğimiz için nişanda takılan birkaç altını annemden istedik. Annem de vermeyince kavgalar çıkmaya başladı.
Aynı zamanda nişandan sonra ailemizden birkaç kişi art arda kanser hastası oldu.
Düğümüze 9 ay kala dedem, akciğer kanserinden vefat etti.
Düğüne 9 gün varken anneannem vefat etti. Düğünümüzü ertelemek zorunda kaldık. Annem bu süreçte çok yıprandı. Ölüm de bizim, düğün de diyerek anneannemin vefatının 52’sinden sonra evlendik.
Balayından döndükten 2-3 hafta sonra annem sudan bir sebepten tartışma çıkardı.
Ve eşimi suçladı. “Kocan beni istemiyor benden uzak dur” demeye başladı.
Eşimle konuştuğumda ise “ben buyum, kimseye hesap vermedim şimdiye kadar” diyor ve geri adım atmıyor.
Gazi Mustafa Kemal, çiftliğinde dolaşıp hava alırken yolda yaşlı bir kadına rastladı.
Atatürk attan inerek bu ihtiyar kadının yanına sokuldu.
- Merhaba, nine.
Kadın, Ata’nın yüzüne bakarak hafif bir sesle...
- Merhaba, dedi.
- Nereden gelip nereye gidiyorsun?
