Siyasetin kötü algısı!

“Siyaset insanının iki gömleği vardır: Biri bayramlık, diğeri idamlık” sözü meşhurdur. Bundan dolayıdır ki siyaset ‘ölüm’ anlamında da kullanılır.

Her şey zıddıyla kaim olduğuna göre bu sanat iyi ve güzel icra edildiğinde kişiyi dünyevi ve uhrevi olarak en yükseğe çıkardığı gibi, kötü icra edildiğinde de kişiyi aşağıların en aşağısına iter.

Her insanda yönetme arzusu vardır lakin bu arzu kimilerinde fazladır, hatta çok fazladır.

Siyaset insanında ise bu arzu doruktadır. Zaten bu arzu olmasa, onca sıkıntı çekilip siyaset yapılmaz.

Demokrasilerde siyaset halkla (taraftar) yapılır. Bunların bir kısmı kendi yandaşı, diğer kısmı ise karşıtı olanlardır. Siyasetçi temsili görev üstlendiğinden lider olmak zorundadır. Liderlik karizması olmayan siyasette başarılı olamaz.

Zaten bilimler içinde de en zor bilim insan idaresidir. ‘İnsan denen meçhul’ olduğuna göre bir yerde bilinmeyeni, bilinemeyeni bilip idare edeceksiniz. Bu da kolay olmasa gerektir.

Siyasette en başarılı kişiler –ki bunlar lider konumundadır- zeki, sabırlı, tahammüllü ve hoşgörülü ve ileri görüşlü olanlardır.

Sabreden zafere ulaşır sözü boşuna söylenmemiştir.

Gelelim siyasetin en kötü tarafına: Bu da taraf olma ile ilgilidir, adeta futbol takımı taraftarlığını andırır. Kendi takımı (partisi) ne yaparsa en güzelini yapmıştır. Kendi parti lideri ne söylemişse, en güzelini ve en doğrusunu söylemiştir.

Bundan daha kötü bir hal, bundan daha büyük bir yanlış olabilir mi?

Batı demokrasilerinde o kadar değil ama bizde bu durum çok kötüdür. Öyle zaman olur ki partili (daha doğrusu partici) bile bile yanlışı doğru diye savunur. Veya doğruyu yanlış diye savunur.

Bu durum siyasetçinin kendi partisi için böyledir, rakip parti için olanı ise tek kelime ile felakettir!

Örneğin: İktidardaki parti onca icraat yapıyor, muhalefet patileri bunların hiçbirisini beğenmiyor ve yanlış buluyor. Ama halk da görüyor. Halkın doğru bulduğunu muhalefet eğri gösterince, halkın nezdinde değer kaybediyor.

Halka yaranmak için muhalefet yapıyorum zannediyorlar lakin gerçekte itibar kaybediyorlar. Zira inandırıcılıklarını yitiriyorlar.

Bizim siyasetimizdeki bir diğer çirkinlik de çamur at izi kalsın anlayışıdır. Yani rakibine iftira atmaktır. Öyle ki ne kadar büyük iftira atarsan o kadar büyük siyasetçisin! Çünkü rakibinde o kadar büyük iz bırakıyor.

Yukarıda birileri tepişirken altta birileri ezilir misali, rakip siyasetçileri meclis kürsülerinden kavga ederken görürsünüz. Birbirlerine laf atarlar, hakaret ederler, suçlarlar. Aynı kişileri meclis kulislerinde ve lokantasında yan yana, şen şakrak bir halde görürsünüz.

Olan sokaktaki particiye oluyor. Liderinin yalanını savunup komşusunun, arkadaşının kalbini kırıyor; tartışıyor, kavga ediyor.

İşin tuhafı, bu tipler iyi partici biliniyor!