Haritada bir nokta Batuhan ve nişanlısı

Bu ismi bir kenara yazın.

Önünüze koyduğunuz Türkiye haritasının kenarında bir yere...

Kahramanmaraş’a yani...

Sınırımıza yakın...

Şehidimizin adıdır bu...

Orada doğmuştur...

Anadolu’nun güneydoğusunda...

Sonra oradan deniz kenarına, Akdeniz’e inin. Mersin’e...

Yazın oraya... Bir uzman çavuş daha...

İbrahim Tüzel...

Orada doğmuştur.

Bir nokta da oraya koyun.

*

Biraz içeri girin...

Çukurova’ya... Osmaniye’ye...

Devlet Bahçeli’nin memleketine...

Şu fotoğrafta gördüğünüz o güler yüzlü çocuk var ya...

Hani nişanlısının yanında bize dünyanın en güzel, en masum gülücüğünü atan çocuk...

Adı Batuhan Tank’tır...

O da uzman çavuş...

Osmaniye’nin çocuğudur...

*

Anadolu’ya girin... Kayseri’ye... Bu ülkeye bir cumhurbaşkanı veren şehrimize...

Uzman Onbaşı Ali Taşöz...

Bir nokta da oraya...

*

Çıkın Karadeniz’e...

Samsun...

Uzman Çavuş Şükrü Elibol...

*

İnin İç Anadolu’nun batısına ...

Kırıkkale...

Uzman Çavuş Davut Özcan...

*

Batı’ya doğru gelin...

Afyonkarahisar...

İç Anadolu’nun bitip Ege’nin başladığı diyara...

Bu ülkeye bir cumhurbaşkanı yetiştirmiş şehrimize...

Yazın oraya da bir isim...

Yüzbaşı Süleyman Şahin...

*

Gidin daha Batı’ya, İstanbul’a...

Bu ülkeye bir cumhurbaşkanı daha çıkarmış şehrimize...

Uzman Çavuş Halil Demir...

*

Trakya’ya geçin...

En batımıza...

Koyun parmağınızı Tekirdağ’a...

Yazın... Uzman Onbaşı Recep Bekir...

Bir nokta da oraya koyun...

Küçücük bir nokta...

*

Sonra bu noktaları birleştirin...

Ne mi çıkıyor önünüze...

Bu kutsal ülkenin haritası...

*

Ne diyordu bu kahraman çocukları yetiştiren Peygamber Ocağı’nın marşı:

“Kanla, irfanla kurduk biz bu Cumhuriyeti...”

*

Kahraman ordumuz dün gece yaptığı taarruzla bu çocukların kanını yerde bırakmadı...

Şimdi sıra “irfan”da...

Akılda... Diplomaside...

BİR PERŞEMBE GECESİ GEÇ SAATTE GELEN TELEFON

İlk haber Hürriyet’in yazıişleri gece sorumlusu Ardıç Aytalar’dan geldi.

“Maalesef çok sayıda şehidimiz var...”

İkinci cümlesi ise şuydu:

“Belki yarınki yazınızı çekmek istersiniz...”

*

Hafta sonu başlıyor diye eğlenceli bir konu yazmıştım...

“Hiç düşünme Ardıç hemen kaldır” dedim.

Beni uyardığı için de teşekkür ettim. Can kaybı ağırdı...

Eğlenceli bir yazıyı ne benim yüreğim kaldırabilirdi, ne de okuyacak insanın gönlü...

BİREY MİLLETLEŞİYORSA DEVLET DE MİLLETLEŞMELİ

Herhalde hepimiz şunun farkındayız...

Kurtuluş Savaşı’ndan beri en büyük tehditle karşı karşıyayız...

Üstelik tek cephede değil, birçok cephede savaşıyoruz...

Suriye bir değil üç cephe...

Karşımızda sadece “Esad rejimi” yok...

Rusya ve İran da var...

PKK da var...

*

Libya tek cephe değil...

Karşımızda sadece Hafter yok...

Rusya’nın Wagner’leri, Mısır, Birleşik Arap Emirlikleri, Suudi Arabistan...

*

Doğu Akdeniz’de tek cephe yok...

İsrail’inden Mısır’ına, Yunanistan’ından AB’sine herkes karşımızda...

Filistin bile onlardan yana...

Patriot’umuz yok... S-400’ümüz desen çalışmıyor...

*

Yani güvenebileceğimiz bir tek milletimiz var...

Kurtuluş Savaşı’nı yapmış ve kazanmış bu millet...

*

Eğer topyekûn bir savaşa gireceksek...

Bu aziz milletle gireceğiz...

*

İşte o yüzden şimdi millet olma zamanıdır.

Bu savaşın arkasına milletin, bütün milletin iradesini koyma, koyabilme zamanıdır.

*

Bunun birinci şartı ise...

Devletin de milletleşmesidir...

Milletine, onun Meclisine kulak vermesi, onun sesini de dinlemesi...

Ve ondan alacağı güçle direnmesi...

BU ACI HABERİ ALAN BİR TÜRK NE HİSSEDER

Acı haberi aldığımda nedense aklıma 1974 yılında Paris’te yaşadığım gece geldi.

Türk ordusu Kıbrıs’a çıkmış ve Girne’de bir köprü başı tutmuştu.

Ama çok dar bir alandaydı ve ilerlemezse orada tutunması zor olabilirdi.

Fransa Türk Öğrenci Birliği’ndeydik.

Bir kısmımız Türkiye İşçi Partiliydi... Bir kısmımız TKP, yani Türkiye Komünist Partisi taraftarı...

Ben her zamanki gibi CHP ile TİP arasında gidip geliyorum...

*

Türkiye’de CHP-MSP koalisyonu var...

12 Mart’ın izleri daha tam silinmemiş.

Neredeyse hepimiz genç muhalifleriz...

İçimizden biri bir anda duvara bir Türkiye ve Kıbrıs haritası astı.

Hepimiz endişeliydik...

Hepimiz Girne’deki askerimizin başına bir şey gelir mi korkusunu taşıyorduk.

“Ordu ilerlemeli, geniş alana yayılmalı” diyorduk...

Bir-iki gece için bile olsa bütün görüş ayrılıkları silinmişti.

*

Yirmi yedi yaşındaydım...

Hayatımda ilk defa bir millete ait olmanın en dipteki duygusu nedir işte o gece anladım.

En dipteki o aidiyet duygusu öyle kuvvetliydi ki...

Bir anda bütün muhalif duygularımı alıp götürdü ve geriye muazzam bir Türklük duygusu bıraktı...

Babamın daha doğarken adımla birlikte kulağıma fısıldadığı o cümleyi bir kere daha hatırladım.

“Oğlum burası
bizim son vatanımız... Başka gidecek vatanımız yok...”

Perşembe gecesi o haber geldiğinde içime yine o duygu oturdu.