Özür dilerim

Hani ağzımdan kaçtı derler ya…

Farkında bile değildim üstelik.

Bana; insanı öfkeyle dolduruşa getiren bir yazı yazdığımı düşündüğü için eleştirisini yollayarak güzelce kulağımı çeken bir okurum; “Lütfen yazılarınızda “balgam” gibi bir kelime kullanmayın” dediğinde farkına vardım.

Ben de öfkeme yeniliyorum.

Yanlış bu işte.

Bunu fark ettiğimde başka bir şeyi daha fark ettim.

Bizim için, sevinç ve takdir dile getirmek zor.

Sövmek ve yermek çok kolay.

Yüreklendirme yok.

Özür dilemeyi bilmiyoruz.

“Merhaba dersen borçlu çıkarsın!” şeklinde yaşıyoruz.

Maç galibiyetleri dışında sevinçten sokaklara döküldüğümüz var mı? Onda da silahlar patlıyor zaten...

Peki ya hiç olumlu eylem yapmışlığımız?

Yani demek istediğim, bugüne kadar beğenmediğimiz bir şey olduğunda ya hep bağıra çağıra tepiştik ya da ışık söndürerek, siyah kurdele takarak kızgınlığımızı dile getirdik.

Aydınlık Türkiye için kendimizi karanlığa mahkum ettik. Ha diyeceksiniz tasarruf ettik... O ayrı da...

Ben başka bir şeyden bahsediyorum.

Neden “Merhaba Deme Eylemi” yapmıyoruz?

Kimseden korkmadan, inadına, herkese gülümseyerek “Merhaba!” desek mesela...

Bunu bir eylemle başlatıp kendimize iyi bir alışkanlık edindirsek ya.

Ya da ne bileyim...

Öfkeye inat “Gülümseme Eylemi!” yapsak.

Siyah kurdeleler yerine, GÖKKUŞAĞI renklerinde kurdeleler taksak arabalarımızın antenlerine.

Radyolarımız insanlara “Günaydın!” deme çağrısında bulunsa...

Nezaket adına “Bayanlara Kapı Açma Eylemi” başlatsak mesela.

Küfür edenin ağzına pul biber sürmek yerine, “Al sana şeker! Ye de ağzın tatlansın eylemi” yapsak...

İyi bir başlangıç olmaz mı?

Radyolardan, büyük yazarlardan, blogculardan bu konuda destek istesem, alabilir miyim?

Bu önerimi elden ele dolaştırsak, destek çıkar mı birileri sizce?

Yoksa ben hayal aleminde uçmaya başladım da,

Kanatlarım kırılıp düşecek miyim yere?

Yonca

“umutekeriyilikbiçer”