Teşhir ediyorum

Yorumsuz olarak aktarıyorum:

"Benim derdim o gün Mansur’u dövmeye gitmekti, aradan Ahmet Hakan’ı çıkaracaktım.

İki tokat çakacaktım.

Mansur beni görünce ’Gel Haşmet Abi’ dedi. Ne abisi ulan!

Ben şahsi olarak sokakta yüzleşmekten yanayım.

Hem korkak, hem alçak bir adam olduğu belli!

Bir tarafları kırılacak kesin yani...

Elimden kurtuluş yok.

İğrenç, adi, zibidi herifler bunlar.

Benden habersiz birisi dövecek. Benim üstüme kalacak, en korktuğum o. Halbuki ben onlardan önce davranmalıyım.

İki tokat atmadan olmaz.

Ali Boratav aradı, ’Hemen geliyorum ben de iki tokat atayım’ dedi."

***

Şimdi de söyleyeceklerimi söyleyeyim:

BİR: Ben ne demiştim? Neco’yu tanımlarken "Haşmet’in kayınpederi" demiştim. Bu kadar... Hepsi bu! Yukarıdaki ağır hakaretlerin ve tehditlerin tümü, bu iki kelime yüzünden.

İKİ: Bu kadar ağzı bozuk, hoşgörüsüz, hazımsız, vandal, şiddet eğilimli, küfürbaz, hastalıklı, egosu şişkin, kaba saba bir adamla laf yarıştırmak anlamsızdır... Burası sözün bittiği yerdir yani.

ÜÇ: İçe kapalı bir romantizm hali, bütün seri katillerin kişilik profiline uygun bir durumdur derlerdi de inanmazdım. Artık inanıyorum.

DÖRT: Haşmet denilen bu adam, bundan böyle toleranstan, demokrasiden, inceliklerden, şiddete eğilimden, "sahalardaki şiddet"ten falan söz ederse ya da sesini indirip çıkararak duygu dolu şiirler okumaya kalkarsa, karşısına yukarıdaki cümleler çıkarılacaktır. Hiç bıkmadan, üşenmeden!

BEŞ: Korkmak mı? Tabii korkarım. Ben Haşmet gibi bir "Ege otları şairi, Alaçatı romantiği, Ayvalık duygusalı" değilim ki. Benim yerim kavganın göbeğidir ve bin cephede kavga veriyorum. Bu yüzden korkmam gayet normaldir.

ALTI: Bundan böyle hayatın güzelliklerinin anlatıldığı programlarda "Hadi Haşmet! Bir şiir patlat" dendiğinde... Ve "bizimki" gayet artistik bir edayla dizeler okumaya başladığında... O dizeler patlatan romantik adamın, savurduğu ana avrat küfürleri, "Çık lan dışarı!" diye höykürmesini anımsayacağım. Ve bir kez daha lanet okuyacağım ikiyüzlülüğe.

YEDİ: Görüyorum ki, bazı fırsatçılar, bir rezillik ve kepazeliğin ortasına düşürülmemiz nedeniyle ellerini ovuşturmaktalar. Fırsattan istifade "Bir de ben çakayım" diye kahpece eğilimler içine girmekteler. İnsanoğlunun çiğ süt emdiğini bildiğimden bunları normal karşılıyorum. Ancak... Bu eğilime girenlere sadece şunu hatırlatmak isterim: Eğer Haşmet’in yöntemini meşrulaştırırsanız, hakkında iki satır yazdığınız herkesin size şiddet uygulamasına da meşruiyet zemini yaratmış olursunuz.

SEKİZ: Sokak çocuğu değilim. Kabadayı kültürüyle yetişmedim. Bu yüzden "Ceketi alıp fırlamalar"dan, "Erkeksen gel lan dışarı" diye göğsü döve döve höykürmekten anlamam. Ancak bildiğim şudur: Öfkesini kontrol edemeyen bir adam, "Dua et ki burası arkadaşımın yeridir" diyerek, o kontrolsüz öfke halinde bile strateji gütmeyi düşünmez. Bildiğim bir şey daha var: Isıracak olan ısıracağım diye bağırmaz. Isırır! Yani "kabadayı" kültüründen hiç çakmam ama kim sahte kabadayı, kim değil iyi sezerim.

DOKUZ: Olaya "yazarlar kavgası" diye isim takıp, "ortadan" giden yazar arkadaşlara da bir çift sözüm var... "Yazıp çizdiklerim yüzünden sokakta ya da kahvede bir magandanın yumruklarına ya da küfürlerine maruz kalırsam ne yaparım?" diye birazcık düşünün.

ON: Son bir not: Haşmet, Ali Boratav diye birinden söz ediyor. O da iki tokat atmak istiyormuş. Ali Boratav diye birini tanımam etmem. Böyle bir şey söyledi mi, yoksa Haşmet mi uyduruyor, bilemiyorum. Ali Boratav denilen adam, "Öyle bir söz söyledim" ya da "Söylemedim" diye bir açıklama yapacak kadar mert bir adam mıdır, bunu da bilemiyorum.