Dağlara fısıldayan adam

İstanbul’un ilk kulesinde yediğimiz yemekleri.

Ve onu görünce anladım.

Unutmaya yaklaşacak kadar yıllar geçmiş üzerimizden.

Meral Okay’ın öldüğü günün ertesi;

Siyah çerçeveli bir zeminde duruyordu yüzü...

Ölüm kalım haberlerinin, sokak ortası cinayetlerinin, cinnetlerin  yazıldığı üçüncü sayfalardan bakıyordu.

Nedense;

Farkında olmadan, içimden ani bir dua yükseldi ona.

İstanbul’un ilk kulesinin en üstündeki odasında;

Karavanadan yemek ısmarlardı bana.

Ve odanın duvarına astığı yağlı boya iki tabloyu anlatırdı.

Nedense;

İlk sözü dönüp dolaştırıp o tablolara getirir ve sohbete öyle başlardı:

Peçeteyi göğsüne koyarken, “Bak ağam” derdi;

“Şu iki dağ var ya... İkisine baktıkça ben de bir dağ gibi oluyorum.”�

- Erciyes ve Fuji...

Duvarında yan yana astığı o dağlara âşık gibiydi. Ve sanki dağlar ona bir şeyler fısıldıyordu.

Belki de Kayseri’den Japonya’ya kadar içindeki sıradağları o fısıldıyordu. Hayal mesafesine kadar yükseliyordu dağlar...

Ve o dağlara bakarak anlatıyordu hayallerini.

Ufuklarındaki yeni markaları.

Nedense;

En yerleşik haliyle; “zenginliği çekemeyen” bir halka;

En zengin adam olarak sevdirtmişti kendisini.

Ve en çok da; ceplerini dışarı çıkartıp;

“Bak işte hiç param yok” dediği anlardı bizi gülümseten.

Nedense;

Bugün Sakıp Ağa’yı yazmak istedim.

Bunca itişip kakışmanın arasında ve hayatın mengenesine kapılmış ruhunuzda;

Sorun bakalım;

Kimler bekliyor sizi, unutulmanın eşiğinde...

İKİNCİ YAZI:

Küçük İskender için bir fısıltı

ÖN sıradaki kız neredeyse kendisini bir alkış halinde sahneye fırlatıp atacaktı.�

Çünkü sahnedeki Küçük İskender:

“Bu defa çok fena”ydı.

İçinden şiir geçen bir perdedeydik. Ve onun deyişiyle;

Ve belki de Ece Ayhan’a inat;

“Tabiatın yerini bulamıyorduk...”

İşte tam o an belirdi azgın soru.

- Neden bu ülkede;

Yaşarken gözlerimizi kapattığımız değerler;

Onların gözleri kapanınca değerli hale gelirler?

Ve ancak, ölünce bir cenaze töreniyle alkışlanırlar.

Roxy’de bir kez daha anladım ki;

Küçük İskender, içindeki şeytana yakından bakıp saklambaç oynamayı bilenler soyundandır.

Öyleyse nedir bu körlük?

Mesela bir üniversite çıkıp da neden sormaz:

“Gel İskender anlat; anlat, hayatın sendeki halini şu çocuklara...”

Bakalım;

“İki kere ikinin dördünden başka bir çarpım tablosu var mıymış kalp çarpıntılarında?”

Evet işte buradan sesleniyorum...

Üniversitelere, kürsülere, edebiyat fakültelerine, ıssız laboratuvarlara “Bu defa çok fena” sesleniyorum.

Duyan var mı?