Güncelleme Tarihi:
Merhaba.
Benim adım Emrah.
- Merhaba Emrah.
32 yaşındayım.
Çocukken annem bana sebze yaparmış, ben makarna yermişim.
Babam balık yaparmış, ben makarna yermişim.
Spor yap demişler, ben yine makarna yemişim.
Sonunda mankafa olmuşum.
Ben de bir sendrom var.
Ben finalleri beceremiyorum.
Halbuki ben finaller için Daum’u, Güiza’yı, Kezman’ı, Beschastnykh’i, Demir Hotiç’i, Vederson’u, Baroni’yi, Gökhan Ünal’ı, Uğur Boral’ı, Selçuk’u aldım.
Dünyada milyarlarca taraftar var, sadece ben ve arkadaşlarım devamlı ağlıyoruz.
Korkak Tavuk Ortega pankartını sadece biz asarız.
Sadece biz kocaman bayrağı ters açarız.
Sadece biz kovduğumuz adamları geri alırız.
Şampiyonluk kesin değildir, Bağdat Caddesi’nde 1 milyon kişi sanki şampiyon olmuş gibi eğleniriz.
Dünyada en abuk sabuk şeyler benim takımım başına gelir. Bırakın çölde kutup ayısını, birşey olsa bedevi bile bize.......neyse...
1000 tane klüp var. Hepsi bizden nefret eder.
17 şampiyonluğumuz var, 19 kere kutladık.
Ben komünikasyon çağında radyoya, locadaki Tvlere, cep telefonuna güvenemiyorum, anons yapan ingota güveniyorum.
Ben sahada timsah yürüyüşü yaparım, sonra Vederson’u, Lugano’yu omuzlara alırım. Neden 50000 kişi tribünde eğlenmiyor diye düşünmem.
Ve ben hala kombine alıyorum, forma alıyorum, bilet alıyorum, dergi alıyorum.
Benim adım Emrah.
32 yaşındayım.
Benim problemim....
Bende Fenerbahçe sendromu var.