Çocuklar gibi şendik
Tombul, buklu bukle saçlı, kocaman siyah gözlü2 yaşında bir kız çocuğu düşünün.Bayram için alınan kırmızı pabuçlarını giymek için sabırsızlanarak “bayram geldi mi” sorusunu soran büyük heyecanlar dolu bir çocuğu…
Bir defasında dayanamayıp “anne çağırın şu bayramı gelsin, kırmızı ayakkabılarımı giymek istiyorum” demişim. Baba evinde gelenektir, her bayram anlatılır. Bir de, düştüğüm zaman çorabım delindiği için hüngür hüngür ağladığım bir hikaye var ki, her minik kızın yanında bahsi geçer. Tabi ki anlatan ben değilim, ebeveynlerim
Bir kızım olsaydı, belki ben de ona kırmızı pabuçlarımdan, düştüğüm zaman kanayan dizim için değil, delinen çorabım için ağladığımı anlatırdım. Oğluma bir iki kez anlatmayı denedim, baktım 
ilgisini çekmiyor, bıraktım. Minicikken mahalledeki büyük çocukların peşine takılır, komşuları kapı kapı gezerdik. Mendil, şeker, yumurta, lokum ve bozuk para verirlerdi, pullu boncuklu çantalarımıza doldururduk. Eve gelince ganimetlerimi gösterirdim anneme, babama.
Arefe akşamı, kurban bayramının ne demek olduğunu sormuştu Ata. Kendimce anlatmaya çalıştım. Neyi ne kadar anlatabildim bilmiyorum. Yine aklıma kendi çocukluğum geldi. Kurban bayramlarını protesto ederdim genelde.
Bayramdan günler önce alınan koyunla koyun koyuna geçirdiğimiz günlerden sonra hayvancık törenle kesilirdi. Sonra bana uzatılan çataldaki eti yemezdim.” Siz benim arkadaşımı kesip yediniz, onu yemeyeceğim” demişim. Çocuk kafası işte… Geriye dönüp bakınca kendimce çok haklıymışım ya! Ha kedim Kadife’ yi kesmişler ha koyunumuz Karagöz’ ü… Bir de boy boy fotoğraf çekildiğimiz bir bayram var ki, tam anlamıyla travma… Bunun inanışla ilgili bir ritüel olduğunu anlayamayacak kadar masum bir kafaya böyle eziyet olmaz arkadaş
Anneme göre, bizim çocukluğumuzda öyle şey yokmuş. Psikolojiymiş, yok efendim travmaymış.. bunların esamesi okunmazmış. E, hakikaten öyle. Şimdiki jenerasyon ebevenliğinin en önemli noktalarından biri oldu bu sayede. Çocuğumun gözünün önünde kurban kesilecek ha, vay arkadaş, kıyamet kopar. Büyüdüğünde, gerçekten hazır olduğunda görsün derim.
Yazıyı hazırlarken zil çaldı ve 5 tane hiç çocuk bayramlaşmaya geldi. Sabahtan beri bekliyordum. Adettendir, şeker, kolonya eh biraz da bayram harçlığı… Tek tek öptüm, bu da benim şekerim olsun.
Nihayetinde, çok geride kaldığını düşündüğüm çocukluğum aklıma geliyor. Nostalji yaptığıma göre yavaş yavaş yaşlanıyorum. Ben bu yazıdan bunu anladım. Üstelik bu bayram teyze olmuşluğun verdiği bir duygusallık var ki, sormayın. Birisi minik yeğenim Mert bebekten bahsedince hemen gözlerim doluyor.
İşte böyle…
Çocuklarınızla, çocuklar gibi şen, güzel bir bayram geçirmenizi dilerim.
https://twitter.com/AylinAnne
www.aylinanne.com
Yazarın son yazıları |
#12 Ekim 2013 Meme
#09 Ekim 2013 Anaokuluna uyum sürecimiz
#05 Ekim 2013 Sabırlı biri değilseniz özel çocuklardan uzak durun
#02 Ekim 2013 Emziren annelere tavsiyeler
#28 Eylül 2013 Ebeveynler anı yaşayabilir mi?
