Önce insan...

"Sağ olun... Kadın erkek, okumuş okumamış, büyük küçük, herkes... Hepiniz sağ olun..."

Yıllardır söylemeyi çok istediğim ama söyleyemediğim o minik cümle dilimin ucunda:

"Sağ ol Türkiye..."

Birazdan türkü bile söylerim.

Ben ağlaya ağlaya türkü söylemeyi severim.

*

Farkında mısınız, çok önemli bir şey oldu:

Bu ülkenin insanları, öldürülen bir Ermeni vatandaşımızın ardından "Kurşun bize sıkıldı" diye ağlıyorlar.

Onu hiç tanımayan kadın "Sanki ben vuruldum" diyordu televizyonda.

Gazeteler istisnasız "Kurşun bize sıkıldı" başlıklarıyla çıktılar.

Televizyonlarda spikerler Hrant Dink’in vurulduğu haberini ağlayarak duyurdular.

Düşünebiliyor musunuz:

Bu ülke; Ermeni’yi "Çocuğumuz vuruldu" diye bağrına bastı da... Onu vuran milliyetçiyi (!) "vatan haini" ilan etti.

*

Sağ ol Türkiye...

Tüm ilkel tabulara karşın, "önce insan olmak" devrimini için için beyninde yapanlar, bunu ilk kez Taksim Meydanı’nda bir anda açıkladılar dünyaya.

Birbirini tanımayan insanlar bir anda pankart açtılar:

"Hepimiz Ermeni’yiz..."

İnsanları birbirine düşman kılıp birbirine öldürten fanatizme bundan daha iyi bir yanıt olabilir miydi?

Ve bugünkü cenaze kalabalık olacak.

Bir soykırım suçlaması altında; siyasiler, bürokratlar, diplomatlar, akademisyenler kıvranıp yanıt yetiştiremezken... Bir kanlı kaldırımda bir araya gelen Türkiye’nin sıradan insanları bir anda yanıt verdiler:

"Çocuğumuz vuruldu..."

*

Sağ ol Türkiye...

Sağ ol...

Bir cenazenin ardından atılsa da, yücelerden de yüce uygarlık adımıdır bu:

"İnsan..."

"Önce insan"a doğru bir adım...