Öğrenmediğimiz konudan sınava giriyoruz

Ellerim dans hocamın sırtında... Hocam sınıfa hareketin nasıl yapılacağını adım adım gösteriyor, ben de anlamaya çalışıyorum. Tangoda bildiğim hareketlerin çoğunu böyle öğrendim. Birçok hareketin akışını yani öğrenme mantığını kendiniz geliştiriyorsunuz. Hocanız da sizinle ilgili olarak neyi nasıl anlayacağınız konusunda fikir sahibi oluyor. Bir daha görmeyen öğrencisi olursa bir yetkinlik sahibi oluyor. İşe yaramazsa bu yetkinlik, o kişi için yeni bir mantık geliştirilir. Tabii bunu hem hocanın hem de öğrencinin istemesi gerekir. Aksayan bir şey varsa iki tarafın da sorumluluğu vardır.

Neden bunları anlattım, ona geleyim; konu, iş sahibi olmak. Özel sektörde görmeyenlere pek yer verilmez. Nitelikleriniz hiç sorulmaz, “Size göre bir işimiz yok” derler. Bu nedenle görmeyenler KPSS sınavına çok önem verir. Çünkü iş sahibi olmak bir sosyal hayata sahip olma anlamına da geliyor. Ayrıca sabah evden işe gidiyorum diye çıkabilmek de gurur veriyor insana.

Memur olabilmeniz için bahsettiğim sınava girmeniz gerekiyor. Bir de üniversite sınavı var, görmeyen için bir kâbus... Sebebi matematik. Görmeyenler ‘En azından birkaç matematik sorusu yapabilsem’ diyor.

Matematik anlatılmıyor mu? Yoksa anlaşılmıyor ya da yanlış mı anlatılıyor? Çıkmaz burada başlıyor. Bu noktada özgüven düşüyor,  görmeyen kişi utanıp, sıkılıp soramıyor. İşte sorumluluğun başladığı nokta burası. Neden anlamıyorum diye düşünmek ve fikrimizi hocamıza tam olarak ifade etmek gerekiyor. Hocamızın da neyi anlatamadığını düşünüp sorgulaması gerek.

Baştaki hikâyenin devamında dans hocamız gerekeni anlattı, müzik başladı ve ilk dakikada kimsenin anlamadığı ortaya çıktı. Ama hoca “Bir sorusu olan var mı” dediğinde kimseden ses çıkmamıştı. Hocaya dedim ki “Beni alın ve o hareketi hem lider hem takipçi olarak bana yaptırın”. Hemen eyleme geçtik ve ikinci denemede her şey yoluna girdi. Müzik başladı ve partnerimle yeni öğrendiğimiz hareketi denedik. Partnerim “Başka ne yapıyorsun” diye sordu. Sınava hazırlandığımı ama matematik sorusu yapamadığım için başarılı olamayacağımı söyledim. Partnerim “Ben matematik öğretmeniyim, yardımcı olmamı ister misin” dedi. Körün istediği bir göz, tango verdi iki göz! Hocam hiç kâğıt, kalem kullanmadan konuları bana benim istediğim şekilde anlattı. Ve ben istediğim bölüme girdim.

Sınavlarda herkesle aynı konulardan sorumluyuz fakat herkes kadar eğitime sahip değiliz. Aynı şekilde kaynak sıkıntısı var. Bunu çözmenin yolu öğretmenlerin ve öğrencilerin bir araya gelip neyin doğru olmadığını konuşmalarından geçiyor. Görevin en büyüğü yine görmeyenlere düşüyor. Arkadaşlar, derdinizi hocalarınıza anlatın ki onlar da çaresiz kalmasınlar. Öğrenmediğimiz bir konuda sınava girip hayal kırıklığına uğramayalım. Herkese başarılar, öğrenene de öğretene de kolaylıklar diliyorum.