O istasyonla birlikte anıları da yıkacaksınız

İstanbul’da okullar tatil oldu mu, Anadolu yakasındaki banliyö hattı, gündüzleri ev kadınlarının ve çocukların egemenliği altına girerdi. Haydarpaşa’dan başlayıp Gebze’ye kadar giden raylar boyunca önce eskinin sayfiye evleri, sonra bostanlar, sonra da plajlar

diziliydi. Kardeşim ve ben, anneannemizle birlikte, elimizde piknik sepetleri Haydarpaşa’dan biner, giderken deniz tarafında, dönerken kara tarafında bir yer bulurduk kendimize. Yaz sıcağında, bir de güneşin vurduğu tarafta oturmak istemezdik.
Göztepe İstasyonu’nda büyük teyzemiz katılırdı bize bazen. O zamanlar cep telefonu yoktu. Sabah erkenden ev telefonundan konuşulur, saat kaçta istasyonda olunacağına dair sözleşilirdi. Ama bu da bir kesinlik ifade etmezdi, çünkü bundan 30 yıl önce banliyö trenleri öyle pek de dakik değildi. Bir gözün saatte, dakikaları saymanın bir anlamı yoktu, ne zaman gelecekleri hiç belli olmazdı. O yüzden telefonda hangi vagona bineceğimizi de söylerdik ve Göztepe istasyonuna girerken mutlaka camdan dışarı el sallardık.
Sonrası, yaklaşık 45 dakikalık bir şenlik. Ufak dedikodular yapılır, sepettekilerden atıştırılır, koşuşturan çocuklar azarlanır ve nihayet, kendimizi denize atmak üzere Süreyya Plajı ya da İdealtepe’de inilir. Bayılırdım Süreyya Plajı istasyonundaki mayolu kızlar kabartmasına. Ama o da yok şimdi.
Eskinin az katlı, bol ışıklı, bahçeli evleri de yok. Hemen her gün bir tanesi, kentsel dönüşümün balyozuyla dizlerinin üzerine çöküveriyor.
Bostanlar da yok. Yalın ayak dolaştığım bostanlarda rezidanslar yükseliyor şimdi.
Zeytinlikler de yok.
Plajlar da yok, çoktan doldurulup yol yapıldı yerlerine.
Anneannem de yok. O son yıllarını Alzheimer’ın pençesinde unutarak geçirdi. Bizim hafızamız ise devlet eliyle siliniyor.

‘Göztepe İstasyonu Yıkılmasın’ kampanyası