Beethowen

 

Beethoven için Goethe ile karşılaÅŸtığı ve özellikle ünlü Ölümsüz Sevgiliye Mektup'ta kendini gösteren ve ölümünden sonra keÅŸfedilen Heiligenstadt Vasiyeti'nde görülen duygusal ve manevi bunalımların baÅŸlangıç tarihi 1812 yazıdır. Bu, belki de gönderilmemiÅŸ olan mektubun kime ithaf edildiÄŸi hiçbir zaman öğrenilememiÅŸtir: diÄŸer tek ciddi aday, Frankfurtlu bir tacirin karısı, Antonie Brentano olduÄŸuna göre bu kadın herhalde Josephine von Brunswich'tir. Sekizinci Senfoni'nin (1812 sonunda) tamamlanmasından sonra, kısıtlı bir yaratıcılık devri baÅŸlar. 1813'te bestelenen Vittoria Savaşı (veya Wellington'un Zaferi, opus 91) koÅŸulların zorlamasıyla doÄŸmuÅŸtur. Beethoven'in ününün doruÄŸa ulaÅŸtığı 1814 yılında, Viyana kongresinin ve Fidelio (opus 72) operasının son biçimini alışı gerçekleÅŸecektir. Avusturya'nın baÅŸkentinde toplanan çağın büyükleri tarafından onurlandırılan Beethoven, bu vesileyle çeÅŸitli parçalar besteler. 1815'te ölen kardeÅŸi Kaspar Karl geride 9 yaşında bir erkek çocuk bırakacak, Beethoven ile yengesi, çocuÄŸun vasiliÄŸini almak için 1820'ye kadar mücadele verecektir. Beethoven 1815'te Piyano ve viyolonsel için iki sonat (opus 102) ve 1816'da Uzaktaki Sevgiliye (opus 98) baÅŸlıklı diziyi ve 28. Piyano Sonatı'nı (opus 101) bestelemiÅŸtir. 1815'ten sonra, aristokrasiye mensup tüm koruyucuları ölmüş veya iflas etmiÅŸ olan Beethoven, Italyan müziÄŸinin rekabetinden etkilenir. Sağırlığı ilerlemeye baÅŸlayınca, ünlü Çcep defterleriniÈ kullanmaya baÅŸlar. En iyi arkadaşıÂAnton Schindler (1798-1864) bunların bir kısmını ölümünden sonra tahrif veya yok etmiÅŸtir. 1818'de 29 numaralı Hammerklavier (opus 106) sonatı, aşılması zor büyüklüğüyle daha önceki sonatların içten lirizminden farklıdır ve yeni bir hareketin baÅŸlangıç noktasını oluÅŸturur. Bunu benzersiz ÅŸaheserler takip edecektir. Beethoven 1819'da Missa Solemnis'e ve Anton Diabelli'nin bir valsi üzerine piyano çeÅŸitlemelerine (33 çeÅŸitlemeden meydana gelmiÅŸ bir bütün yaratma amacıyla hazırlanmıştı) baÅŸladı. ÇDiabelli ÇeÅŸitlemeleriÈ (opus 120) ve Missa Solemnis (opus 123) 1822-1823'ten önce bitirilmediÄŸi halde, arada, ÇPiyano SonatlarıÈ (No: 30-32, opus 109-111) tamamlandı. 1823 yılını Bethoven, çeÅŸitli yönelimlerin sentezi olan ve ÇSchiller'in NeÅŸeye Övgü üzerine final koro parçasıÈ ile Dokuzuncu Senfoni'ye adadı. 7 Mayıs 1824'teki ilk çalınış konseri Beethoven'in dinleyici huzurunda son zaferidir. Daha sonra, üçü Rus prensi Galitzin tarafından sipariÅŸ edilen ve gerçek birer içe bakış hamlesi olan son 5 Yaylı Çalgılar Dörtlüsü yazıldı (Åžubat, Temmuz ve Aralık 1825'te bitirilen No: 12 opus 127, No: 15 opus 132 ve No: 13 opus 130). Bunları haziran ve ekim 1826'da sona eren opus 131 no: 14 ve opus 135 no: 16 takip etti. Opus 133 eser numarasıyla yayımlanan Büyük Füg (veya 17. Yaylı Çalgılar Dörtlüsü), baÅŸlangıçta opus 130 numaralı dörtlünün son bölümü olarak tasarlanmıştı; Beethoven bu dörtlü için, elinden çıkan son çalışma olan yeni bir final bestelemiÅŸ, dört ay sonra (26 mart 1827) Viyana'da ölmüştür.

 

Quasi una fantasia (Bir fanteziye yakın) Beethoven'ın el yazısıyla bu nota, Do Diyez Minör Piyano Sonatı'nın üçüncü bölümündendir (allegro agitato). Bu sonata verilen Ayışığı başlığı doğrulanmış değildir. Beethoven'dan kalan ve başı ve sonu bulunmayan bu el yazısı, 1898 yılından beri Almanya'nın Bonn kentinde Beeethovenhaus' dadır. Beethoven'ın portresi August von Kloeber'in kaybolan bir eserinden esinlenerek yapılmıştır. 1793'te doğan ressam, Beethoven'ın 1818 yazı boyunca Mödling'teki poz verme seanslarıyla ilgili bir anlatı bırakmıştır (1864'te yayımlandı). Fidelio bestecinin tek operasıdır. Birçok kere gözden geçirilen libretto, Fransız Bouilly'nin 1788'de kaleme aldığı LZonore'unun çevirisidir. Kahramanın ölümü teması Beethoven'ın müzikal dağarcığında önemli bir yer tutar ve diğer büyük eserlerde de karşımıza çıkar.

 

TRAJİK ALINYAZILI BİR ADAM İÇİN TIKLAYIN