Mao Zedong

MAO FOTOĞRAFLARI İÇİN TIKLAYIN

 

Rousseau ve Montesquieu’nün, Adam Smith ve Stuart Mill’in siyasal kuramlarıyla beslenen Mao, 1920’ye kadar koyu antiemperyalist ve antimilitarist bir liberal demokrasi yandaşı olarak kaldı. Öte yandan, karşılıklı yardımlaşma ve bireysel özgürlüğü öneren Kropotkin’in anarşist kuramlarını da benimsiyordu. Henüz yirmi yaşındayken, F. Paulsen’in, iradeyi aklın önüne koyan ve doğal evrim kavramını ahlaki bir özellikle donatan "Etik Sistemi" onu derinden etkiledi.

 

1918’de kurduğu Yeni Yurttaşlar Derneği’ndeki yandaşlarıyla birlikte, bir beden eğitimi ahlakı üzerinde bile durdu. Devrimci saflığı ve atletik gücü, Mao’nun bu alanda saygınlık kazanmasında ve örnek alınmasında önemli rol oynadı. Buna en güzel örnek 1966’da, Kültür Devrimi’nin en sıcak günlerinde, yetmiş üç yaşındayken Yangzi Jiang Nehri’ni yüzerek geçmesidir.

 

MÃœCADELE

 

ÇKP’nin ilk taktiği, birleşik milliyetçi cephe taktiği oldu; bu cephede anarşistlerle omuz omuza mücadele yürütüldü ve hatta Cumhuriyetçi Sun Yat-Sen’in Guomindang’ı ile bütünleşildi. Mao, hem ÇKP Merkez Komitesi’nde hem de Şanghay’daki Guomindang Yürütme Kurulu’nda görev yapıyordu. Ancak, işçilerin ve şehirlilerin 1925’teki ilk devrimci ayaklanması, büyük bir komünist kıyımıyla sonuçlandı ve 1927’de ÇKP’nin varlığı neredeyse sıfırlandı. On yıl sonra parti, Japon işgalcilere karşı bir kez daha Guomindang ile işbirliği yaptı; ancak bu kez, kendi birliklerinin bağımsızlığını korudu; çünkü rüzgár artık Mao’nun stratejik dehasının esinlendirdiği kızıl devrimcilerden yana esiyordu.

 

HAREKETE GEÇIRILEN KÖYLÜ SINIFI

 

Mao’nun faaliyeti, 1925’ten itibaren, parti yönetiminin çizgisine aykırı bir biçimde gelişti. Büyük ayaklanmalar geleneğini sürdüren Mao, Hunan Eyaleti’nde ilk köylü birliklerinin kuruluşunu destekledi. Böylece, yabancı etkisi altındaki Çin şehirlerindeki sahtekárlıktan kaçındı ve parti içindeki Sovyet danışmanlarının vesayetinden kurtuldu. Çünkü bunlar ÇKP’nin ilk yöneticisi Chen Duksiu’nun düşüşüne yol açmışlardı.

 

Mao, 1927’deki kırımdan sonra komünistlerin yeniden örgütleniÅŸi sırasında Çin Köylüler BirliÄŸi’nin yönetimine seçildi. "Güz Hasadı Ayaklanması"ndan arta kalan birkaç yüz köylüyü bir araya getiren Mao, ilk devrimci orduyu kurdu. Ne var ki Guomindang’ın lideri General Çan Kay-Åžek’e baÄŸlı hükümet birlikleri, Mao’nun devrimci ordusunu Jinggang DaÄŸları’na sığınmaya zorladı;ÂMao, burada, Parti’nin destek vermemesine raÄŸmen, Kasım 1927’den itibaren toprakları köylüler arasında paylaÅŸtırdı ve köylüleri silahlandırdı. Kızıl Ordu’nun gelecekte komutanı olacak olan Zhu De’nin askeri yardımıyla, "kızıl üsler", özellikle, Jiangksi Eyaleti’nde çoÄŸaldı. 1931’de devlet baÅŸkanlığını Mao’ nun üstlendiÄŸi bir Çin Sovyet Cumhuriyeti ilan edildi; iki yıl sonra, Parti Merkez Komitesi’nin geri çekilmesi üzerine Mao bu eyalette komünist devrimin başına geçti.

 

UZUN YÜRÜYÜŞ

 

Komünistler, 1934 sonbaharında bir yıl sürecek bir "Uzun Yürüyüş" için Jiangksi’yi boÅŸaltmak zorunda kaldılar: yola çıkan yaklaşık 100.000 kiÅŸiden yürüyüşün sonunda ancak onda biri hayatta kalabilmiÅŸti. Kızıl Ordu birlikleri, düşman kuÅŸatmasından kurtulmak için kendinden daha kalabalıkÂve daha iyi silahlanmış hükümet kuvvetleriyle çarpışa çarpışa, kuzeybatıya doÄŸru zorlu bir daÄŸlık arazide 10.000 kilometre yol yürümüşlerdi.

 

Uzun Yürüyüş’ünÂemektarları, Çin Halk Cumhuriyeti’nin temelinde yatan bu gerçek efsanenin tanıkları olarak devrimci seçkinleri oluÅŸturdular. Bu kahramanlık destanını baÅŸlatan Mao, 1935’te ÇKP’nin yönetimini ele aldı.

 

Guomindang ile yalnızca taktik amaçlı birleşik cepheye rağmen Japonya’ya karşı savaş, Halk Kurtuluş Ordusu adını almış olan komünist kuvvetlerin halk savaşı stratejisini yetkinleştirmelerine vesile oldu. Bir ölçüde milliyetçi tepkiden de destek alan ÇKP’nin kendi yönetimi altındaki topraklarda karşılıklı yardımlaşma ekipleri oluşturarak ekonomik üretimi örgütlemeyi sürdürüyor ve şu ilkeleri uyguluyordu: Parti otoritesi, kuramsal olarak tabana ifade özgürlüğü tanıyan ama yukarıdan alınan kararların tartışılmasını yasaklayan bir demokratik merkeziyetçilik ve düşünceyi baskı altına alan "özeleştiri". Mao, başlangıçta, Parti’nin genel direktiflerine aykırı olarak, zengin köylülerin desteğini yitirmemek için, aşırı sert bir tarım reformundan uzak durma akıllılığını gösterdi.

 

Guomindang’a karşı üç yıl süren iç savaş ve Kuzey Çin köylülerinin yoğun bir biçimde harekete geçirilişi, 1 Ekim 1949’da, Pekin’de Tian An Men Meydanı’nda Mao tarafından Çin Halk Cumhuriyeti’ nin ilan edilmesiyle sonuçlandı. Rejimin ideolojik güvencesi ve yeniden kavuşulan birliğin simgesi olarak Mao, 1954’te devlet başkanı seçildi ve 1955’e kadar hükümet faaliyetlerinin dışında kaldı.

 

"MAO ZEDONG DÜŞÜNCESI" İÇİN TIKLAYIN