Bennu Gerede: Dört çocuğunu alıp 10 gün içinde Endonezya’ya yerleşti

Hiç tanımadığın bir ülkeye yerleşmek gibi radikal bir karar verdin... İlk günleri merak ediyorum. Pişman oldun mu, nasıl alıştın?

- Bali, ilk ayak bastığım andan beri beni kabul edip sevgi ile kucakladı. Hiç yadırgamadım ve yadırganmadım. Sanki hep burada hayatımı geçirmişim. İnsanları bana hiçbir zaman bir turist olarak bakmadı. Anında uyum sağladım. Bali’ye yerleşmeden önce, annem ve bir önaraştırma yapmaya geldik. Âşık olduk ve “Burası çocukların ve bizim hayatımıza inanılmaz bir tecrübe katar” dedik. Türkiye’de bir çarkın içindeydik, sanki bir çıkmaz yol, bir kısırdöngü. Bu monoton durumu kırmak gerekiyordu.  Şu anki okullarında çok daha az öğrenci var, hocaları birebir çocuklarım ile ilgileniyor ve bu benim için inanılmaz bir lüks! Motor ile okula gidebiliyorlar, her gün o tropik doğanın içinden geçiyorlar, yollardaki manzaraların her biri bir hayat hikâyesi anlatıyor. Bir tablo gibi... Bu anılar ve görüntüler hayat boyu akıllarına işlenmiş olacak.

 İkinci hayat mı bu? Sen nasıl tanımlıyorsun?

- Belki üçüncü olabilir. Çocuklarımdan önce New York’taki yaşantım, sonra çocuklarım ile İstanbul’da yaşantım, ondan sonra da Bali’deki yeni ve üçüncü hayatımız, çocuklar ve ben! Onlar ile yaşadığım her an o kadar değerli ve yoğun ki! Burada daha da yakınlaştım çocuklarıma, birbirimizi farklı yönden tanımaya başladık.

Nasıl bir coğrafya orası?

- Yağmur yağıyor, birdenbire güneş açıyor, iklim her zaman sıcak sayılır, şimdi mesela kış, ama 27 derece, serin de olabiliyor, ama insan hiçbir zaman üşümüyor. Bitkisi ve doğası tropik ve görseli inanılmaz zengin. Meyveleri de muhteşem ve tabii ki en cazip yanı ucuz olması. İnsanları olağanüstü, güleryüzlü, yardımsever, kendi hallerindeler. Hedonistik bir hayat yaşamak istiyorsanız burası bir cennet! 

İyi mi insanlar orda? Empati gücü yüksek mi bireylerin?  Ötekileştirme diye bir şey var mı mesela?

- Burada yerel halkın yüzde 80’i Hindu ve yüzde 13’ü Müslüman; geri kalan da Budist ve Hıristiyan. Benim gördüğüm kadarıyla herkes ahenk içinde yaşıyor. Trafikte bile korna sesi duymak mümkün değil, inanılmaz bir eşzamanlılık var insanların arasında. Politik tansiyonu düşük bir ada burası ve halk oldukça mutlu, gözlerinden sevgi ve sükûnet akıyor.  İnsanın içinde huzur ve sevgi varsa empati ve saygı gücü doğal olarak yüksek oluyor. Buraya yerleşmemin sebeplerinden biri de her bireyin şahsi yaşamına saygı duyulması ve önyargı kavramının yokluğu.

Oradan Türkiye’ye nasıl bir mesaj vermek istersin?

- Hiçbir şey için asla geç ve imkânsız değildir! Herkes rüyasını gerçekleştirebilir.